Ik kreeg ik telefoon. Het was een leraar van de lerarenopleiding. Ze zij me dat ik al mijn credits had gehaald behalve van 1 vak. En dat had ik wel zien aankomen. Maar daarna zei ze, ik heb gehoord dat je gisteren slecht nieuws hebt gekregen. Mijn adem stokte. Hoe? Wat? Ik weet van niets. Meteen werd ze heel stuntelig aan de andere kant van de lijn. Ik heb het maar horen waaien, ik ben niet zeker... . De tranen die al op mijn gezicht waren verdubbelde zich enorm snel. Maar ik weet het niet zeker. Kan je het alstublieft gewoon zeggen? Gaat het over grafische? Ze wist totaal niet meer wat zeggen of doen. Ze beloofde me terug te bellen als ze meer wist.
Maar ondertussen zat ik daar bij Elvira. En ze wist het ook even niet. Snapte het ook niet. Hoe? En toen zei ze dat ze er niet eens rekening mee had gehouden als ik niet geslaagd was. En ik moet zeggen dat ik de enige was die daar rekening mee heeft gehouden. Ik heb gelijk om mezelf geen hoop te geven. Hoewel ik er totaal niets van snap.
In heel die tijd was er nog een beetje hoop, misschien ging het niet over mij. Maar ik had de nummer van een leraar in mijn telefoon staan. Die heb ik dan ook meteen gebeld. De eerste keer kreeg ik voicemail. en nog steeds (nu nog) stroomde de tranen over mijn wangen. Wat moet ik doen als ik niet geslaagd ben? Meteen ging er mijn kot door mijn hoofd, mijn kot, mijn vrijheid, hoe ga ik dat thuis vertellen? Wat moet ik met mijn leven doen? Hoe zit het met de studiebeurs... . De tweede keer kreeg ik de leraar aan de lijn. Ik heb de situatie redelijk rustig kunnen uitleggen. Maar hij bevestigde het nieuws. Ik was inderdaad niet geslaagd. Ik had op alle onderdelen een onvoldoende, samen gaven ze een 7 op 20. Een te laag cijfer om te delibereren. Hij zei dat ik wel creatief bezig was maar op een ander niveau. Ik zou met leerkrachten moeten gaan babbelen en een herorientatie zou een goed idee zijn. Misschien kleuterleidster of gewoon in het onderwijs. Ik kon zijn nek wel omwringen door die opmerking.
Dus, ik ben gewoon niet goed genoeg (alweer en zo vaak)
Hij zei dat ik op de proclamatie wel met de leraren kon gaan babbelen, ik zei meteen dat ik niet ging. ondertussen kon ik het snikken niet meer laten. Waar ik me ook nog eens voor verontschuldigde. Hij zei dat het niet erg was, en dat het niet leuk was om dit te moeten zeggen. Vooral in mijn situatie. Ik zei meteen dat hij niets van mijn situatie begreep. (Niemand op die verdomde school.)
Ik moest het zeker niet op mijn motivatie en mijn werklust steken zei hij.
Thursday 30 June 2011
Friday 17 June 2011
Schilderen om niet te panikeren.
Gisterenavond kreeg ik weer de kriebels. Ik heb zeker anderhalve maand constant gewerkt aan schoolwerk. Ik wist elke avond wat te doen en het enige waar ik me in kon opjagen was over mijn werk. ik had niets anders aan mijn hoofd. En éénmaal toen dat gedaan was, al dat grafische werk achter de rug was, viel ik in een zwart gat. Wat ging ik nu doen. Moet ik het doen? Geen zin meer in iets anders doen, ook geen zin om weer een aflevering van Dexter te kijken. En weer begon dat eenzame gevoel dichter en dichter te komen. Een paar dagen sleepte het al aan. Ik had echt een knuffel nodig of ik zou weer in zo een paniekaanval geraken zoals een paar dagen ervoor. Zot ben ik dan. Ik zou niet met mezelf kunnen babbelen. Ik bijt neuzen af en lig alleen maar dwars. Ongelooflijk onrustig word ik ervan weten dat ik me zo slecht kan gaan voelen. Wat mij dan soms helpt is schilderen. Het moet niet mooi zijn, het moet niet goed zijn, het moet gewoon schilderen zijn. Concenteren op materie, kleur en vorm.
En toen ik het beu was ging het weer wat beter. Als ik een schilderij had gemaakt waar ik 100 procent mee tevreden was dan zou die bui meer verdwenen zijn geweest. Waarmee ik nu ook zeg dat ik nog niet weet als dit schilderij af is.
En toen ik het beu was ging het weer wat beter. Als ik een schilderij had gemaakt waar ik 100 procent mee tevreden was dan zou die bui meer verdwenen zijn geweest. Waarmee ik nu ook zeg dat ik nog niet weet als dit schilderij af is.
Sunday 12 June 2011
Workshop Master Illustreren
Vorige week zaterdag heb ik tussen al mijn schoolwerk door met Ine en Hanne een workshop in Gent gevolgd. Dat was wel tof. Het was een workshop door Wisper georganiseerd. Het was de cursus masterillustreren gegeven door mijn ultieme idool Sabien Clement en schrijver Stijn Vrancken.
Stijn Vranken, schrijver, dichter performer en Sabien Clement, tekenaar en illustrator, experimenteerden samen met tekst en tekening en creërden een bijzonder boek: 'Aaron Holsters'. Het verhaalt over de zoektocht van elke mens naar de volmaakte liefde en de steeds opduikende twijfel en angst of zo'n liefde realiteit kan worden. Het grote formaat van het boek en de texturen in tonen van roden en zwarten in grote ruimtelijke witte pagina', geven het boek een fragiele gevoeligheid. Elke bladzijde staat op zich, tekst en beeld vertellen samen. Binnenkort werken zij opnieuw samen aan een project. Zij vertellen graag meer over het artistieke proces dat ze doorgemaakt hebben. Aan de hand van beelden, schetsen en gesprekken, afgewisseld met inspirerende oefeningen in schrijven, schetsen en tekenen. Welke strijd met woorden, ideeën en beelden is eraan voorafgegaan? We komen vast en zeker dingen te weten die we nooit hadden vermoed... Doet vast en zeker zin krijgen!
Eerst vertelde ze beide hoe ze in dat project Aaron Holsters zijn gerold. Het was interessant om te horen hoe hun carrière tot dan toe was verlopen. Vooral de dingen die Sabien te vertellen had kwamen zo bekend voor. Zo zei ze op een moment dat ze in haar school altijd te horen kreeg dat een bepaalde tekening een typische Sabien was terwijl ze nooit naar een eigen stijl gezocht had als ander dat wel deden. Ze deed eerder dingen die ze zelf leuk vond.
Of dat ze soms voor een leeg blad zat en het haar echt niet meezat. Dat ze ook niet een hele uitgebreide tekening in haar hoofd heeft voordat ze begint, maar dat ze die pas werkend vind.
Al bij al was het een leuke afleidende workshop maar veel te kort om de inhoud goed te laten overkomen. Wij zaten bijvoorbeeld in het groepje dat eerst met Stijn Vrancken moesten werken dus tekst. Het tweede deel werkte we rond beeld en dus Sabien. Ondertussen was er veel te weinig tijd over. Dus ging het er rap rap over. Wat natuurlijk wel spijtig was. Maar, ik had toch plots zo een creative block. Ik had echt geen zin om te tekenen. De faalangst kwam gewoon weer boven twijfel tot en met. Vooral als er zo iemand over je schouder meekijkt. Dus heel erg vond ik het persoonlijk niet dat we de tijd niet hadden. Mentaal was ik op. We hebben wel een nieuwe techniek leren kennen namelijk Carbonpapier. Zeker iets leuk om verder te onderzoeken in mijn verdere grafische zoektocht. Eens gewoon op mijn gemak.
Monday 6 June 2011
Jury
Vandaag was het dan jurydag. En ik heb er naderhand op gezien geen idee van. Misschien dat ik wel wat meer mijn mond moest houden en minder kritiek op hun geven. Maar ik zeg altijd wat ik denk zonder echt na te denken als ik dat mag zeggen of niet. Niet goed dus.
Ik ben deze morgen ook nog gaan werken. Op een manier was dat wel leuk omdat k dan iets te doen had. Maar ik zat daar nog op mijn stoel te draaien tot het moment dat ik mocht gaan.
En hoe dichter dat moment kwam dat ik voor die 8¨of 9 koppige jury mocht gaan staan werd ik meer en meer onzeker over wat ik gemaakt had. Op een moment trilde mijn handen zelfs, en dat heb ik normaal nooit zo een zenuwen. Ik had er echt geen zin in maar tegelijk wou ik dat het over was. En het enige dat nog door mijn hoofd ging was ze gaan het niet goed vinden.
Toen ik er binnen liep, was ik even zenuwachtig, maar hoe langer ik babbelde hoe meer ik mij op mijn gemak voelde, ik kan voor een groep spreken. Dit is wat ik echt kan, het enige dat ik minder vind is dat ze zo een persoonlijke dingen van mij beoordelen. Dingen waar ik enorm hard aan heb gewerkt. Nachten slaap voor heb gelaten.
Ik begon met mijn posters en vouwfolder. Mijn vouwfolder vonden ze kloppen. Die zat juist, het was een tof idee. Alleen vonden ze mijn typografie te braaf en misschien zelfs saai maar tegelijk ook wat druk. Het collage gebeuren moest ik in mijn typografie meer hebben uitgewerkt. Dan zeiden ze over mijn posters weer dat die minder goed waren. Dat het teveel een kader in een kader in een kader was. Maar ik heb het vertikt om die buitenste rand weg te laten. gewoon omdat het de kleuren van de posters meer bijeen bond. Ze vonden de doelgroepen ook niet nodig. bij de vouwfolder vonden ze die mannetjes voor elk kind goed. Ik moest kinderen niet onderschatten om het simpeler te maken voor jongere kinderen. Hetgene waar de leraar juist heel hard op had gehamerd om dat wel te doen. toen zei plots een leraar dat de voorstelling ook in het paleis word gegeven dus ik kinderen zeker niet moest onderschatten, Haar pleidooi snapte ik even niet. Precies alsof het Paleis iets verandert aan de inhoud van de voorstelling. Het is dus wat een tegenstelling van wat de leraar door het jaar heeft gezegd en nu de jury. De poster met de aap zou een leraar ook beter hebben gevonden als alleen die tekening met tekst bij.
De vraag die iemand ook stelde was wanneer iets een collage was. Wat ik wel een grappige vraag vond want je kan er voor jezelf op antwoorden wat je wou. Ik heb er op geantwoord dat ik er vorig jaar een paper over heb geschreven en dat ik toen voor mij heb uitgemaakt dat een collage voor mij is vanaf dat je papier en lijm gebruikt.
Dan mocht ik mijn boekje voorleggen. En ik begon meteen met te zeggen dat het boekje voor mij dit jaar meer dan een schoolopdracht was. Dat het laat zien wie ik nu op het moment ben, dat het zeer persoonlijk was en dat de teksten zorgvuldig zijn gekozen. en dat beaamde dan ook wel een leraar. Ik heb gezegd dat je vaak de teksten moet lezen om te begrijpen waarom er beelden bij staan. De vraag was ook als ik al de foto's zelf had gemaakt, waar ik dus een ja op antwoordde.
Er werd natuurlijk gevraagd naar mijn lettertypes. Die ik probleemloos kon opsommen. Georgia, Bembo, Helvetica, Jason. Maar waarom had ik deze gekozen,... puur op gevoel. Het gevoel dat de tekst moet uitstralen maar ook wat er naar mijn gevoel het beste uitzag. En blijkbaar is Georgia een typeface voor op het scherm. Waarop ik zei, sorry maar mij heeft die mij altijd het meeste aangetrokken waardoor ik die in print gebruik. ik vind het gewoon belachelijk dat er lettertypes zijn voor op scherm of print. Ik snap wel dat er lettertypes zijn voor kranten, boek, enzovoort. Maar het scherm print verhaal snap ik niet echt. Het algemene verhaal ook in mijn posters en vouwfolder was dus dat ik niet veel van typografie afwist. En dat is ook waar. De vraag waarom dat dat kwam antwoordde ik wat verdedigend dat ik er niets van geleerd heb in mijn opleiding. En dat is ook, de studenten krijgen tegenwoordig typografie als apart vak wat ik heel goed vind, maar ik heb het nooit gehad en mijn jaren werden er wat ingegooid en we moesten het wat zelf uitzoeken. Weet ik veel waarom een lettertype goed is of niet. Het antwoord van een leraar daarop was dat als ik wist dat ik er minder goed in was, er genoeg boeken in de bib waren om dat zelf bij te leren en uit te zoeken. Waarop ik wat geïrriteerd zei dat ik dit jaar wel wat meer had uit te zoeken verwijzend dat ik het niet makkelijk heb gehad op momenten. Wat is dat ook voor een commentaar, het is zeggen dat zei hun werk niet goed doen en ik het maar alleen moet oplossen. Ik heb de laatste maanden nu al enorm veel uren besteed aan die opdrachten, precies alsof ik in die paar vrije uurtjes ook nog in de bib ging zitten om uit te zoeken welk lettertype waarom is gemaakt. Dat wil ik in de toekomst rustig aan wel doen, maar dat gaat niet op een paar maanden alles op één.
En toen had ik plots gezegd, ik weet niet meer op welke vraag, dat mijn opleiding hier wat schots en scheef is gelopen. Door het Grafische dat je moest doen, waarvan ze nog weten dat ik heb gedaan en waar eerder al op gezegd was dat ik dat toen goed deed. Maar toch overging naar illustratie omdat dat mijn keuze was. Er was gewoon niet genoeg persoonlijke begeleiding in die keuzes. het ging voor mij dus schots en scheef. Waarop een leraar dan geruststellend droog zei, dan zullen we dat nu wel recht trekken he. Waar ik alleen maar op kon zeggen, dat hoop ik. Het leek een beetje een geruststelling. Maar toch geen zekerheid van mijn slagen.
Dan werd mij gevraagd waar ik me dan nu het beste in voelde. Grafische of illustratie. Ik heb gezegd dat dat een moeilijke vraag was omdat ik geen van beide vond, maar dat ik ertussen in zweef. Het commentaar dat ik meteen terug kreeg (ook nog van de leraar die vorig jaar zei dat ik niet kon tekenen) was dat ik dat dan moest gebruiken. En dan zei ik, ja, zeker. Maar daar ben ik NU pas achter. En dat was vooral omdat de de opleiding Grafische vormgeving studenten heel fel stuurde in ofwel grafisch ontwerp ofwel illustratie maar nooit een combinatie van de twee. De beelden die ik van de twee heb, heb ik me nooit in kunnen vinden. Ik ben geen geweldige illustrator om kinderboeken te maken, ik ben ook geen geweldige grafische (clean) ontwerper die in de voetsporen treed van de leraren. Ik had op school dus nooit een voorbeeld en heb mijn eigen weg moeten zoeken, die ik nu pas gevonden heb. Ik hoop alleen dat ze zoiets kunnen begrijpen en me er niet voor afstraffen.
Ik ben dus niet braaf gebleven in mijn kritiek over de opleiding. Maar de kritiek die ik had is nu niet meer van toepassing want de opleiding is al enorm veel veranderd naar beter. Ik ben gewoon nog een overblijfsel van het oude systeem. Ik ben blij dat ik die dingen heb kunnen zeggen. Misschien niet heel slim voor mijn presentatie en het kan gezien worden als uitvluchten, maar ik heb het gezegd. Het is van mijn lever af, nu kan ik gewoon vooruit en het beste halen uit de ondervindingen die ik dit jaar heb gedaan. In mijn master moet ik dus zeker zoeken hoe ik illustratie en grafische kan combineren in iets dat de school blijkbaar nog niet gezien heeft. Alleen hopen dat ik zo ver kom. Want als ik niet slaag, heb ik al vaak gezegd, dan stop ik gewoon. Geen idee wat ik dan doe, maar ik stop er dan compleet mee.
Op een moment toen ik de uitleg deed over mijn boekje zag ik de leraar in een flits heel tevreden en blij kijken. Dat was even raar en weet niet wat ervan te maken. Was het omdat mijn werk goed was geworden of omdat ik juist iets zei dat grappig was of iets dergelijks.
Dan de leraar die heel de opleiding serieus op zich neemt om er het beste van te maken. Het zich heel fel aantrekt, vroeg me als ik nu meer voldoening had aan wat ik gemaakt had tegenover andere jaren. Waarop ik heel duidelijk ja zei. En dat is ook zo. Als het nu goed of slecht is, ik ben trots op wat ik heb gepresteerd. Ik heb nog nooit zo hard voor school gewerkt en dat heb ik ook gezegd. Ik ben er zeker van dat mijn enthousiasme gekend is bij de jury. Hij vroeg me ook als ik vond dat ik vooruit was gegaan. En het was niet echt een vraag, het was meer een bevestiging verhuld in een vraag waarop ik natuurlijk ook alleen ja kon antwoorden.
Dus in het algemeen heb ik een goed gevoel over de jury als student. Omdat ze mijn inzet zagen, alleen al het feit dat ik twee boekjes kon voorleggen inplaats van één omdat het makkelijker was als jury om te bekijken. De leraren waar ik de opdrachten van begeleid heb gekregen hebben ook gezien hoe veel ik vooruit ben gegaan, en het zijn er twee die dat enorm op prijs stellen. Vier van de leraren die er zaten weten dat ik het enorm moeilijk heb gehad en er nog steeds niet helemaal uit ben. Het fijne hebben ze nooit geweten. Maar ze weten het. Dus ikzelf vind dat ik het goed heb gedaan. Als ik nu slaag of niet. Ik mag trots zijn op mezelf. En dat is een goed gevoel.
Maar tegelijk waren die kleine/grote details waar ze zo kritisch op waren en me op af rekende moeilijk in dat verhaal van de jury te plaatsen. Ik heb er natuurlijk uit geleerd. En daar is de jury ook wel voor. Maar wat is nu de som van dit alles?
Nu is het nog dat creatief dagboek maken (waar ik uitstel van een dag voor heb gekregen) en afwachten als ze mij bellen of niet.
Studenten die niet geslaagd zijn worden namelijk persoonlijk gebeld. Of misschien alleen ik... omdat die leraar wel doorheeft dat ik dat nodig zal hebben als het zo is.
Ik ben deze morgen ook nog gaan werken. Op een manier was dat wel leuk omdat k dan iets te doen had. Maar ik zat daar nog op mijn stoel te draaien tot het moment dat ik mocht gaan.
En hoe dichter dat moment kwam dat ik voor die 8¨of 9 koppige jury mocht gaan staan werd ik meer en meer onzeker over wat ik gemaakt had. Op een moment trilde mijn handen zelfs, en dat heb ik normaal nooit zo een zenuwen. Ik had er echt geen zin in maar tegelijk wou ik dat het over was. En het enige dat nog door mijn hoofd ging was ze gaan het niet goed vinden.
Toen ik er binnen liep, was ik even zenuwachtig, maar hoe langer ik babbelde hoe meer ik mij op mijn gemak voelde, ik kan voor een groep spreken. Dit is wat ik echt kan, het enige dat ik minder vind is dat ze zo een persoonlijke dingen van mij beoordelen. Dingen waar ik enorm hard aan heb gewerkt. Nachten slaap voor heb gelaten.
Ik begon met mijn posters en vouwfolder. Mijn vouwfolder vonden ze kloppen. Die zat juist, het was een tof idee. Alleen vonden ze mijn typografie te braaf en misschien zelfs saai maar tegelijk ook wat druk. Het collage gebeuren moest ik in mijn typografie meer hebben uitgewerkt. Dan zeiden ze over mijn posters weer dat die minder goed waren. Dat het teveel een kader in een kader in een kader was. Maar ik heb het vertikt om die buitenste rand weg te laten. gewoon omdat het de kleuren van de posters meer bijeen bond. Ze vonden de doelgroepen ook niet nodig. bij de vouwfolder vonden ze die mannetjes voor elk kind goed. Ik moest kinderen niet onderschatten om het simpeler te maken voor jongere kinderen. Hetgene waar de leraar juist heel hard op had gehamerd om dat wel te doen. toen zei plots een leraar dat de voorstelling ook in het paleis word gegeven dus ik kinderen zeker niet moest onderschatten, Haar pleidooi snapte ik even niet. Precies alsof het Paleis iets verandert aan de inhoud van de voorstelling. Het is dus wat een tegenstelling van wat de leraar door het jaar heeft gezegd en nu de jury. De poster met de aap zou een leraar ook beter hebben gevonden als alleen die tekening met tekst bij.
De vraag die iemand ook stelde was wanneer iets een collage was. Wat ik wel een grappige vraag vond want je kan er voor jezelf op antwoorden wat je wou. Ik heb er op geantwoord dat ik er vorig jaar een paper over heb geschreven en dat ik toen voor mij heb uitgemaakt dat een collage voor mij is vanaf dat je papier en lijm gebruikt.
Dan mocht ik mijn boekje voorleggen. En ik begon meteen met te zeggen dat het boekje voor mij dit jaar meer dan een schoolopdracht was. Dat het laat zien wie ik nu op het moment ben, dat het zeer persoonlijk was en dat de teksten zorgvuldig zijn gekozen. en dat beaamde dan ook wel een leraar. Ik heb gezegd dat je vaak de teksten moet lezen om te begrijpen waarom er beelden bij staan. De vraag was ook als ik al de foto's zelf had gemaakt, waar ik dus een ja op antwoordde.
Er werd natuurlijk gevraagd naar mijn lettertypes. Die ik probleemloos kon opsommen. Georgia, Bembo, Helvetica, Jason. Maar waarom had ik deze gekozen,... puur op gevoel. Het gevoel dat de tekst moet uitstralen maar ook wat er naar mijn gevoel het beste uitzag. En blijkbaar is Georgia een typeface voor op het scherm. Waarop ik zei, sorry maar mij heeft die mij altijd het meeste aangetrokken waardoor ik die in print gebruik. ik vind het gewoon belachelijk dat er lettertypes zijn voor op scherm of print. Ik snap wel dat er lettertypes zijn voor kranten, boek, enzovoort. Maar het scherm print verhaal snap ik niet echt. Het algemene verhaal ook in mijn posters en vouwfolder was dus dat ik niet veel van typografie afwist. En dat is ook waar. De vraag waarom dat dat kwam antwoordde ik wat verdedigend dat ik er niets van geleerd heb in mijn opleiding. En dat is ook, de studenten krijgen tegenwoordig typografie als apart vak wat ik heel goed vind, maar ik heb het nooit gehad en mijn jaren werden er wat ingegooid en we moesten het wat zelf uitzoeken. Weet ik veel waarom een lettertype goed is of niet. Het antwoord van een leraar daarop was dat als ik wist dat ik er minder goed in was, er genoeg boeken in de bib waren om dat zelf bij te leren en uit te zoeken. Waarop ik wat geïrriteerd zei dat ik dit jaar wel wat meer had uit te zoeken verwijzend dat ik het niet makkelijk heb gehad op momenten. Wat is dat ook voor een commentaar, het is zeggen dat zei hun werk niet goed doen en ik het maar alleen moet oplossen. Ik heb de laatste maanden nu al enorm veel uren besteed aan die opdrachten, precies alsof ik in die paar vrije uurtjes ook nog in de bib ging zitten om uit te zoeken welk lettertype waarom is gemaakt. Dat wil ik in de toekomst rustig aan wel doen, maar dat gaat niet op een paar maanden alles op één.
En toen had ik plots gezegd, ik weet niet meer op welke vraag, dat mijn opleiding hier wat schots en scheef is gelopen. Door het Grafische dat je moest doen, waarvan ze nog weten dat ik heb gedaan en waar eerder al op gezegd was dat ik dat toen goed deed. Maar toch overging naar illustratie omdat dat mijn keuze was. Er was gewoon niet genoeg persoonlijke begeleiding in die keuzes. het ging voor mij dus schots en scheef. Waarop een leraar dan geruststellend droog zei, dan zullen we dat nu wel recht trekken he. Waar ik alleen maar op kon zeggen, dat hoop ik. Het leek een beetje een geruststelling. Maar toch geen zekerheid van mijn slagen.
Dan werd mij gevraagd waar ik me dan nu het beste in voelde. Grafische of illustratie. Ik heb gezegd dat dat een moeilijke vraag was omdat ik geen van beide vond, maar dat ik ertussen in zweef. Het commentaar dat ik meteen terug kreeg (ook nog van de leraar die vorig jaar zei dat ik niet kon tekenen) was dat ik dat dan moest gebruiken. En dan zei ik, ja, zeker. Maar daar ben ik NU pas achter. En dat was vooral omdat de de opleiding Grafische vormgeving studenten heel fel stuurde in ofwel grafisch ontwerp ofwel illustratie maar nooit een combinatie van de twee. De beelden die ik van de twee heb, heb ik me nooit in kunnen vinden. Ik ben geen geweldige illustrator om kinderboeken te maken, ik ben ook geen geweldige grafische (clean) ontwerper die in de voetsporen treed van de leraren. Ik had op school dus nooit een voorbeeld en heb mijn eigen weg moeten zoeken, die ik nu pas gevonden heb. Ik hoop alleen dat ze zoiets kunnen begrijpen en me er niet voor afstraffen.
Ik ben dus niet braaf gebleven in mijn kritiek over de opleiding. Maar de kritiek die ik had is nu niet meer van toepassing want de opleiding is al enorm veel veranderd naar beter. Ik ben gewoon nog een overblijfsel van het oude systeem. Ik ben blij dat ik die dingen heb kunnen zeggen. Misschien niet heel slim voor mijn presentatie en het kan gezien worden als uitvluchten, maar ik heb het gezegd. Het is van mijn lever af, nu kan ik gewoon vooruit en het beste halen uit de ondervindingen die ik dit jaar heb gedaan. In mijn master moet ik dus zeker zoeken hoe ik illustratie en grafische kan combineren in iets dat de school blijkbaar nog niet gezien heeft. Alleen hopen dat ik zo ver kom. Want als ik niet slaag, heb ik al vaak gezegd, dan stop ik gewoon. Geen idee wat ik dan doe, maar ik stop er dan compleet mee.
Op een moment toen ik de uitleg deed over mijn boekje zag ik de leraar in een flits heel tevreden en blij kijken. Dat was even raar en weet niet wat ervan te maken. Was het omdat mijn werk goed was geworden of omdat ik juist iets zei dat grappig was of iets dergelijks.
Dan de leraar die heel de opleiding serieus op zich neemt om er het beste van te maken. Het zich heel fel aantrekt, vroeg me als ik nu meer voldoening had aan wat ik gemaakt had tegenover andere jaren. Waarop ik heel duidelijk ja zei. En dat is ook zo. Als het nu goed of slecht is, ik ben trots op wat ik heb gepresteerd. Ik heb nog nooit zo hard voor school gewerkt en dat heb ik ook gezegd. Ik ben er zeker van dat mijn enthousiasme gekend is bij de jury. Hij vroeg me ook als ik vond dat ik vooruit was gegaan. En het was niet echt een vraag, het was meer een bevestiging verhuld in een vraag waarop ik natuurlijk ook alleen ja kon antwoorden.
Dus in het algemeen heb ik een goed gevoel over de jury als student. Omdat ze mijn inzet zagen, alleen al het feit dat ik twee boekjes kon voorleggen inplaats van één omdat het makkelijker was als jury om te bekijken. De leraren waar ik de opdrachten van begeleid heb gekregen hebben ook gezien hoe veel ik vooruit ben gegaan, en het zijn er twee die dat enorm op prijs stellen. Vier van de leraren die er zaten weten dat ik het enorm moeilijk heb gehad en er nog steeds niet helemaal uit ben. Het fijne hebben ze nooit geweten. Maar ze weten het. Dus ikzelf vind dat ik het goed heb gedaan. Als ik nu slaag of niet. Ik mag trots zijn op mezelf. En dat is een goed gevoel.
Maar tegelijk waren die kleine/grote details waar ze zo kritisch op waren en me op af rekende moeilijk in dat verhaal van de jury te plaatsen. Ik heb er natuurlijk uit geleerd. En daar is de jury ook wel voor. Maar wat is nu de som van dit alles?
Nu is het nog dat creatief dagboek maken (waar ik uitstel van een dag voor heb gekregen) en afwachten als ze mij bellen of niet.
Studenten die niet geslaagd zijn worden namelijk persoonlijk gebeld. Of misschien alleen ik... omdat die leraar wel doorheeft dat ik dat nodig zal hebben als het zo is.
Saturday 4 June 2011
Afgewerkt schoolwerk 2011
Hier is het dan eindelijk allemaal op een rijtje.
Hetgene waar ik die nachten slaap voor heb gelaten. Het creatief dagboek is nog in de maak, maar dit zijn de dingen die ik dit jaar voor de jury moet leggen. Fingers crossed dat het goed gaat zijn.
de drie posters heb je al eens gezien. Maar hier zijn ze nog eens op een rijtje
En dit is de vouwfolder die erbij hoort. Voor en achterkant uitgevouwen.
en de opgevouwen versie die je ook al eerder zag, toch de schetsen.
Je kan het dus zo plooien dat je met de man poppenkast kan spelen of met de vrouw.
En hier is mijn praal stukje. Mijn boek. Ik heb er dus twee, één met bruine kaft en de andere met papieren kaft. Het inbinden is wel niet perfect gegaan, want moet nog zien dat het binnenwerk goed vastzit aan de kaft, dat is wat losgekomen. Blader er maar eens rustig door.
Hetgene waar ik die nachten slaap voor heb gelaten. Het creatief dagboek is nog in de maak, maar dit zijn de dingen die ik dit jaar voor de jury moet leggen. Fingers crossed dat het goed gaat zijn.
de drie posters heb je al eens gezien. Maar hier zijn ze nog eens op een rijtje
En dit is de vouwfolder die erbij hoort. Voor en achterkant uitgevouwen.
en de opgevouwen versie die je ook al eerder zag, toch de schetsen.
Je kan het dus zo plooien dat je met de man poppenkast kan spelen of met de vrouw.
En hier is mijn praal stukje. Mijn boek. Ik heb er dus twee, één met bruine kaft en de andere met papieren kaft. Het inbinden is wel niet perfect gegaan, want moet nog zien dat het binnenwerk goed vastzit aan de kaft, dat is wat losgekomen. Blader er maar eens rustig door.
Subscribe to:
Posts (Atom)