Niet geslaagd

Vorig jaar kreeg ik tenminste een mailtje op voorhand. Dit jaar stond ik daar even helemaal verbaasd. Ik had heel de week schrik voor dat mailtje en toen ik het niet gekregen had ging ik ervan uit dat ik geslaagd zou zijn. Niet waar dus. De namen werden afgeroepen en de mijne zat er niet bij. Ik snapte het even niet, dit was een vergissing. Ik draaide me om en zag een leraar lopen. Meteen vroeg ik nog steeds wat verdwaasd hoe het ineen zat. Hij zei, ik vind het heel spijtig. SPIJTIG!!! wat heb ik daaraan!! Ik werd vooral kwaad. Kon het niet geloven dat ze me dit aandeden. Ze hebben geen besef wat hier allemaal vanaf hangt. En toch, ergens deed het me helemaal niets. Meer en meer krijg ik het gevoel dat ik hier totaal niet op mijn plaats zit. Ik heb echt geen zin meer om me geforceerd achter mijn bureau te zetten. om gefrustreerd er weer achteruit te komen met een tekening die niet zo is zoals ik hem zou willen. Even babbelen met die leraar nog steeds verbaasd geschokt enzovoort. Dan doorverwezen naar een andere. Die wat uiteindelijk mijn punten heeft gegeven. Hij weet niet waarover hij spreekt. hij kent me totaal niet. Ik was ondertussen echt kwaad. Ik beweerde dat het hier afgestraft werd als je nieuwe dingen uitprobeerde, als je zocht naar dingen die je kon en wou leren. Want dat is wat ik gedaan heb. Tuurlijk kon ik ook een boekje maken met tekeningen die ik van foto's over teken. dat had ik zeker gekund en ik zou geslaagd zijn geweest. Dat is enorm simpel. Maar er zit geen uitdaging aan, je leert er niets uit en je zult er later ook niets mee zijn. Maar diegene die dat heeft gedaan is wel geslaagd, met een 16. Dus naar mijn weten komt het erop neer dat je pas mag leren als je je diploma vast hebt.

Die leraar kon niets zeggen dat me een hint gaf. hij vroeg op een moment zelfs waarom ik in de tijd was overgestapt van grafische naar illustratie. ze zullen wel het volgende gedacht hebben: "Ga terug! je kan hier niets doen want je kan er niets van. Grafische zal je misschien beter gaan." Hij sprak over de deliberatie en dat die vreselijk lang had geduurd, vooral bij mij. dat er dus degelijk discussie was geweest. maar wat heb ik daaraan als het negatief is uitgedraaid voor mij. Hij vertelde nog over mijn tekenen zelf. Dat ik het niet kon verbergen dat ik totaal geen figuratie kan. dat ik problemen heb met handen en voeten, enzovoort. Daar moet ik dan 2 jaar over doen om dat te weten te komen. Ik kreeg het steeds moeilijker om niet triestig te zijn. Mijn kwaadheid ging plaats maken voor tranen. Tijd om ervandoor te gaan dus. Het kon me ook echt niets meer schelen wat die leraar te zeggen had en vroeg naar mijn rapport. Hij had het niet, moest ik nog naar een andere gaan om dat te krijgen. Ik had het in handen, wou nu alleen maar van de wereld verdwijnen. Vooral toen die 1ste leraar (diegene die wat inzit met zijn leerlingen) nog aanstalten maakte om met mij te babbelen. Ik kon even niets zeggen en kon alleen mijn hoofdschudden en naar buiten lopen. De eerste tranen rolde al over mijn gezicht nog voor dat ik buiten was. Plots voelde ik me belachelijk dat ik me een uur daarvoor nog zo geweldig kon voelen door de kleren die ik aanhad gedaan. Een knalroos nieuw kleedje. Nu wou ik gewoon op de achtergrond verdwijnen. 

Ik zat er een tijdje alleen. Ik weende niet omdat ik niet geslaagd was. Ik weende omdat ik me zo een mislukkeling voelde, om het feit dat ik nu weer een jaar langer moest studeren. Dat al mijn plannen weer veranderen. dat ik weer totaal geen greep had op mijn leven. Dat ik nergens stond en totaal niet weet wat ik wil. Wat ben ik, wie ben ik, wat wil ik? Dit blijkbaar niet. Maar nog eens 4 jaar aan een andere opleiding spenderen, dat nu ook weer niet.

Is onderwijs nog steeds een optie, JA! wat moet ik anders doen? 

Ik voelde me nul komma nul waard. Het kon me allemaal gestolen worden.