Pipa's piratenschip

Knippen, plakken, schilderen en verven. We gaan vooruit. Deze tekening heb ik in mijn ondertussen al basisstijl gemaakt. Gisterenavond een paar uurtjes denken tekenen en plakken. vandaag op school ingescand en op de computer ingekleurd. Maar ik ben niet helemaal tevreden. Het is een basisstijl, ik ben klaar om verder te gaan. Meer te zoeken in de wereld van knippen plakken en tekenen. Dus ik ben benieuwd naar de volgende tekening :D

Dit is trouwens een tekening die bij het verhaal hoort dat ik al maanden aan het schrijven ben. Een leuk piraten/kinder/onwerkelijk verhaal. Maar leuk. Ik hoop dat het op tijd gaat af zijn. Dat ik het helemaal kan illustreren en dat het nog kan omgezet worden naar toneel want dan kan het ook nog eens voor de jeugdbeweging op kamp gebruikt worden als kampthema. Dat zou nog leuk zijn.

Zeemonster

Vorige donderdag heb ik nog eens gedacht aan mijn piratenverhaal. Ik heb nog niet echt een tekening voor dit verhaal. Het enige dat ik al heb is een losse verhaallijn in mijn hoofd en nog losser op de computer. Maar na veel andere dingen (een zoektocht naar tekenstijl) rakkelde ik het weer eens op en zag dat er een zeemonster nodig was.

Helemaal vol van de nieuwe tekenstijl begon ik te krabbelen. Eerst een korte schets dan nog eens schetsen en daar verder op experimenteren. De tekening stond erop met een viltstift. de lijnen gingen van dik naar dun. Er stond er een kopje oude koffie voor mij. Ik had geen penseel bij maar gelukkig zat er een lepeltje in de koffie. plons plets op mijn blad. De koffie gleed makkelijk over mijn blad. De inkt van de viltstift liep uit maar het gaf een leuk wolkerig resultaat. de groene kleurtjes kwamen boven en de tentakels werden streperig groen. Met tipp-ex de baard; Nu eraf blijven, inscannen en verder werken op de computer. Een lichaamskleurtje voor mijn zeemonster. En het water een textuurtje geven.

Een snelle schets is dit. maar wel leuk!

Getting to you

Licht op het einde van de tunnel

Juist nog eens een bespreking gehad van extenstie illustratie. En!! er is licht op het einde van van de tunnel. Ik zat langs de leraar met een glimlach zo breed als mijn gezicht. Er viel een hele last van mijn schouders af. Zo even geen frustratie en denken oef! het komt nog goed.

Het zit zo! De zondagavond heb ik eindelijk gedaan wat ik al een tijdje dacht. Mensen blindtekenen. Blind tekenen komt erop neer dat je gewoon tekent zonder op je blad te kijken. Heel amusant want er komen grappige portretten uit. Maar het zorgt er ook voor dat het een hele losse lijn is geen remmingen van cliche denken. Net wat ik nodig had. De modellen zijn anders niet zo goed te vinden. Daarom heb ik mij helemaal gegeven op de bus, allemaal mensen die geen kant op konden. Het was donker dus ik kon makkelijk de weerspiegeling gebruiken in de ruit zonder de mensen direct aan te kijken.

Dit was het resultaat.

Er zaten heel leuke tekeningen bij al vond ik het zelf. Tekeningen waar ik zeker op door kon werken qua beeldtaal om uit mijn frustrerende zoektocht naar een stijl te vinden te komen. 

Dus elk onderdeel van de blinde tekeningen werden bekeken gevalueerd en herbekeken. Ik zocht uit wat ik leuk vond en niet. 

Een paar momenten later was het tijd om er een illustratie van te maken. 

Dit was het resultaat.

Iets dat ik anders nooit op papier zou hebben gekregen. omdat ik er nooit aan zou denken.

Dus mensen! zit je even vast, gebruik die leuke techniek van blindtekenen en je komt er wel uit.

Ik ben benieuwd hoe dit verhaal verder gaat gaan. Ik heb al een hele uitleg gekregen van de leerkracht over hoe verder werken. Hij vroeg meteen, ken je Quintin Blake? Ik moet opletten met haar, dat het niet te zwaar wordt, handjes moeten anders om erbij te horen. Pen niet teveel van het papier afhalen. Met 1 lijn heb je vaak genoeg. Je kan alles naar je hand zetten, teken een fiest zoals jij dat wil, die neus mag nog steeds plat geslaan zijn ook al is hij in profiel. De ogen is veel mee te doen. je kan er gewone, grote, kwade en zoveel mogelijke ogen mee maken. Hij tekende voorbeelden bij alles wat hij zei. En ik zag het licht weer. Dit moet te doen zijn... niet?

Die twijfel zal altijd blijven.

We staan ALWEER terug bij af.

Ik voel me dom en talentloos. Wie weet, misschien heb ik wel nooit talent gehad en is het gewoon iets dat mensen me deden geloven omdat ik "mooi" tekende.

Er is weer een dagje school voorbij, merk je het? eerst was het extensie illustratie. Het komt erop neer dat ik een verhaal heb en dat moet illustreren. Maar ik kreeg geen mannetje op papier. Ik was uiterst gefrustreerd ik begon te kribbelen kwaad te worden en weer eens sterk te twijfelen waarom ik dit alweer allemaal deed. er werd gekribbeld, lelijke mannetjes die kwaad kijken. En omdat ze zo lelijk waren werd ik alleen maar kwader. Ik zat ondertussen al in een heftige discussie met Thomas op het internet over talent, tekenen, leerkrachten en alles kon ik wel onderuit halen. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik maar een middelmatige tekenaar ben die geen talent heeft. En als je geen talent hebt zul je nooit de beste zijn. En als je niet de beste bent, dan zal je nooit die job kunnen krijgen die je wil. Een befaamde illustrator zijn. Ik moet realistisch zijn en inzien dat dit inderdaad niet voor mij is weggelegd. 

In de les heb ik af en toe sterk moeten zijn en snel slikken voordat ik in tranen zou uitbarsten.

Ik hoor juist dat Jef Nys dood is. iemand zegt dat hij een groot tekenaar was. ...een man die misschien goed was in de tijd van toen. Nu moet je daar niet meer mee afkomen. Je zou op cliches teren.

Dit had ik gisteren getekend en ik was er meer als tevreden over. 

Totdat het werd afgeschreven als tja,... gewoon.

Iets dat ik doe. blijkbaar. Ik heb geen eigen vormtaal, herkauw wat ik al gezien heb en plaats dat samen. 

Ik ging met de leerkracht praten. Ik wou antwoorden. Ik kreeg weer de speech die ik eigenlijk altijd kreeg, je moet alles zelf verzinnen. Hoe je ogen tekent, hoe je handen wil tekenen. omgeving pas je aan, aan je figuur. verzin eens een nieuwe fiets inplaats van wat je kent. 

Maar wat als ik wil tekenen zoals het is?

Hij bracht het voorbeeld van Lieve Baeten aan. Je kent ze wel, het kleine heksje Lotje is van haar hand. Dat is één en al realistisch gedoe maar in een fantasiewereld zodat je je fantasie kan laten gaan. 

Hier is een voorbeeld van Lotje

Dit is wat ik wil. Dit wil ik kunnen. Maar iedere keer als ik denk het te hebben komen de leerkrachten met dezelfde commentaar en blijkt het dat ik geen stap vooruit ben gegaan. Het heeft met textuur te maken. want anatomisch is het allemaal correct, het hoofdje is wat ronder, de plooitjes in de kleren is zoals Lieve Baeten het doet. 

Ik zat zo hard te zoeken op vormen op hoe groot wil ik mijn mannetje hebben, wat is de verhouding tussen armen benen, hoe zijn de handen, de oren, ogen. Ogen zijn heel belangrijk! En dan komt die leerkracht plots af met textuur. Maar dat is toch de techniek die je toepast nadat je een basisvorm hebt! ik was in de war. 

Het komt erop neer dat ik echt alles alles alles moet vergeten en moet tekenen alsof ik dit nog nooit heb gedaan, alsof ik nog nooit een prentenboek of eender wat voor tekening heb gezien. 

Hoe ga ik dat doen?

Dit was nog maar het eerste deel van de dag. Het tweede ging nog zwaarder wegen. Ik deelde namelijk mijn verhaal voor de eerste keer mee aan andere leerkrachten. Mijn verhaal dat ik wil illustreren gaat over piraten. Piraten en een kapitein die op pensioen gaat maar een opvolger nodig heeft. Dus zijn er twee jongeren die die kans krijgen en die een wedstrijd moeten doen. Ze moeten beide een schatkist vullen hoe ze willen. De jongen doet dit door te plunderen enzovoort, zoals het een echte piraat gaat. Maar het meisje jaagt achter befaamde en legendarische schatten. De jongen verliest zijn schat en steelt die dan maar van het meisje. Het meisje heeft niets meer en iedereen die zij heeft geholpen heel het verhaal lang komen nu haar helpen. Ze geven allemaal iets van hun. Het meisje wint de wedstrijd uiteindelijk omdat een schatkist vol met vriendschap belangrijker is als een kist vol met rijkdom en faam. 

Een simpel verhaal. Maar de commentaar was dat het moraal er te dik op lag. Dat het klassiek was. En dan vraag ik mij af, wat is er mis met een moraal. Kinderen van tegenwoordig krijgen door al dat poeitisch gedoe en dubbele bodems geen basis meer mee. Soms moet je gewoon zeggen waar het op staat. De verhalen die mij het meest zijn bijgebleven zijn verhalen als deze. Roald Dahl, Annie M.G. Smith, één voor één hadden ze een moraal. 

Tegenwoordig is het een grote misdaad als je de kinderen van tegenwoordig iets duidelijk wil meegeven. 

Er kwam nog een resem van commentaar,

-verhaallijn was "saai" misschien moet ik meer op actualiteit kijken. Er zijn nu ook piraten, waarom daar niets mee doen? Somalische piraten...? Sorry mensen dat interesseert mij geen hol. ik wil piraten juist omdat ik dan in een wereld kan werken waar fantasie kan opbloeien. 

Ja, maar, kijk eens in de ogen van die piraten, het is misschien slecht wat ze doen, maar zij hebben ook kinderen te voeden. En het enige dat ik dacht was ... dit wil ik niet!

- Ja maar, je zegt je te baseren op Pluk van de Petteflet. Dat is wel een leesboek en geen prentenboek. Je zou je meer aan het schrijven moeten bezig houden dan aan het illustratieve. Laat het verhaal door iemand anders schrijven. 

Misschien wil ik het wel zelf schrijven! misschien is dit eens iets waar ik in kan werken en waar ik voel dat dit echt van mij is. Iets waar ik trots op kan zijn zonder dat er mensen zijn die het beter als mij doen, want er is niemand anders die dit doet. En trouwens! in Pluk van de Petteflet staan zeker illustraties!! en illustraties die in een gewoon kinder-prentenboek ook zouden kunnen staan.

-"Gooi het eens over een heel andere boeg." haha (=sarcasme) leuke woordspelling. En ik weet wel dat het moraal er op dit moment te dik opligt, maar het is een korte uitleg van wat ik tot nu toe al heb, ik zie op dit moment nog geen andere oplossing. Ik voel ook nog wel dat het wat wringt, maar met de commentaar die ik tot nu toe heb gekregen zijn jullie er weer eens in geslaagd om mij en mijn zelfbeeld de grond in te boren. 

MERCI!!!

Niet geslaagd...

Dag Sanne,

ik mail je de uitslag van de deliberatievergadering voor jou. Zowel voor atelier Illustratieve als voor de extensie Illustratieve merken we een structureel tekort (het zwaarst in het atelier). Ik denk dat het erg belangrijk is om vrijdag na de proclamatie een gesprek te hebben om je verdere studie te bespreken.

Met vriendelijke groet,

...

Toen ik de titel van de mail zag had ik gek genoeg nog heel even hoop dat het een info brief was voor wat als je niet geslaagd was. Dom van mij. Op een manier wist ik het al, ook al ontkende iedereen het rondom mij en kreeg ik op redbubble alleen maar goede commentaren. Naïf van mij.

Ik ben gewoon op nu, Dat beetje kracht wat ik nog had om alles terug op een rijtje te zetten is nu echt weg. Ik zou een vakantiejob moeten zoeken, ik zou beginnen met mijn rijbewijs, het kamp van de jeugdbeweging moet op poten gezet, die paper moet nog geschreven worden... denk ik. Het heeft geen zin meer. Mijn leven staat nog een jaar op wacht.

De tekening die ik nog met plezier maakte gisteren.

Kleren van de keizer, monsterverhaal

Je hoort niet meer veel van mij omdat al mijn tijd naar schoolwerk gaat. Maar waarom zouden jullie dat niet mogen zien? dus hier een paar fotootjes.

Hier een paar dingetjes van mijn hoofdatelier. Ik ben er het verhaal van de kleren van de keizer aan het illustreren. Dit jaar is nog wat experiment daarom de verschillende stijlen.

Hier zie je de opdracht van illustratie extensie. We moesten een verhaal schrijven, illustreren. Dan moest je 1 scene kiezen en je tekst herschrijven naar een oudere of jonger leeftijd en opnieuw illustreren maar dan in de stijl van een andere illustrator, bij mij was het Quintin Blake, je kent hem wel als illustrator van de boeken van Roald Dahl.

Daarna moesten we de tekst weer herschrijven maar in een andere stijl. Ik heb voor Griezel jeugdboeken gekozen. en daar weer een tekening bij. Ik zal de tekst er anders ook al bijzetten. 

1)Orgineel

Mama komt de kamer binnen. “Simon, waar is toch altijd je tweede sok?” Ze struikelt bijna over een skateboard dat voor de deur ligt. “Ga eens snel die tweede sok zoeken want nog even en je loopt altijd met twee verschillende sokken rond.” Simon begint meteen de sok zoeken. Simon zijn kamer ligt bezaaid met rommel en speelgoed. Hij zoekt overal. In het bed. Onder al het speelgoed. In zijn kast. In hoekjes en kiertjes. Maar die ene gestreepte sok is nergens te vinden.

“Weet je hoe dat komt dat je altijd maar één sok vindt?” Simon zijn grote broer staat in de deurlijst. “Het komt omdat er een monster onder je bed zit. Simon begrijpt er niets van en wordt zelfs een beetje bang. Hij kijkt zijn grote broer vragend aan. “Hoe bedoel je?” Grote broer gaat verder met zijn uitleg. De monsters zitten op slaapkamers met veel rommel. Daar houden ze van, dan kunnen ze zich goed verstoppen.

Maar je moet niet bang zijn, de monsters zijn niet gevaarlijk. Ze verzamelen alleen maar sokjes. Als de kindjes slapen kruipen ze van onder het bed vandaan en gaan op zoek naar sokken die de kindjes niet hebben opgeruimd. Dat is voor hun heel makkelijk want ze hebben speciaal een grote neus om te ruiken. Als ze een sokje vinden nemen ze het terug mee tot onder het bed en maken er een nestje van.

Ze eten de stofpluisjes die onder het bed rollen. Je kent ze wel, zo van die stoffige bolletjes als er lang niet gepoetst wordt. En hoe meer ze eten hoe groter ze worden. Bij mij in de klas heeft iemand eens vertelt dat hij een monster zo groot onder zijn bed had zitten dat zijn bed niet meer op de grond kon staan maar gewoon bovenop het monster.

Die vriend vertelde me ook dat dat monster een keer heel verkouden was en vaak moest niezen. Zijn bed vloog toen wel twee meter de lucht in. Natuurlijk is het niet makkelijk slapen in een bed dat altijd omhoog vliegt.

“Ik geloof je niet!” Zegt Simon tegen zijn broer. Want hij wist dat zijn broer wel vaker verhalen verzon. “Ah nee!” kijk dan maar eens onder het bed, het monster zal er niet zitten want ze lopen dan heel snel weg. Maar de sokjes van zijn nestje zullen er wel nog liggen. Grote broer draaide zich om en liep de kamer terug uit.

Simon was een beetje kwaad. Natuurlijk geloofde hij niet in die verhaaltjes. Hij was groot genoeg. Maar toch keek hij stiekem en een beetje bang onder zijn bed. En wat zag hij! Een klein hoopje sokjes. Sokjes die hij al vergeten was dat hij die had. En was dat nog snel een staart die hij zag verdwijnen?

2)naar oudere kinderen

De grote monsters eten de kleine stofpluisjes die onder je bed waaien. Als ze er veel van eten worden ze groter. Als je dus niet regelmatig je kamer poetst, dan worden de monsters ongelooflijk groot. Zo groot dat je bed niet meer met zijn poten op de grond kan staan. Je zou met een ladder in je bed moeten kruipen. Want het monster blijft altijd onder je bed zitten.

3)In een schrijfstijl

Simon liep naar boven. Hij had dit moment voor vandaag zo lang mogelijk uitgesteld. Hij wist wat hem te doen stond. Hetgeen dat hij elke avond moest doen. Hij had het al zo vaak gedaan, maar nog steeds was hij bang. Wat als hij teveel geluid zou maken of van de ladder zou afvallen? Hij stond voor zijn slaapkamerdeur haalde nog eens diep adem. Het zachte geronk kon hij vandaag niet horen, dat wou zeggen dat hij nog wakker was. Dat maakte dit alleen maar moeilijker. Zijn handen trilde een beetje maar hij moest zijn hoofd koel houden. Hij Duwde dan tegen de deur die zacht krakend openging. Het was al laat en de maan scheen door de kier tussen de gordijnen. Het licht viel juist op de snuit van het monster. Het lijkt een beetje op een varkensneus, alleen had dit monster geen krulstaart. Heel zijn lijf is bezaaid met bulten en hard borstelig stekelhaar. Zijn scherpe tanden steken uit zijn muil en er hangt zelfs nog een beetje kwijl aan. Zijn klauwen liggen rustig op de parket. Deze kunnen ‘s nachts een schrapend geluid maken over de parket als hij ze even beweegt. Er staan dan ook al verschillende krassen op de vloer. 

Simon kijkt meteen naar de lelijke kop van het monster. En ja hoor, hij is nog wakker. Een groot bloeddoorlopen en woedend oog kijkt hem aan. Hij slikt even maar weet dat hij verder moet. Die ladder op want boven op het beest staat zijn bed. 

Zijn bed stond vroeger nog gewoon met zijn vier poten op de grond zoals bij iedereen. Het monster was er op een dag gewoon. Hij had het eerst nog niet eens gemerkt. Het was dan ook heel klein geweest. Het had onder zijn bed geleefd en was alleen maar groter geworden door kleine stofpluisjes te eten. 

Hij had het al tegen zijn ouders gezegd maar ze geloofden hem niet. En ze gingen zeker niet op zijn kamer kijken want deze lag altijd met hopen overhoop. Alles had hij op zijn kamer rondslingeren. Je kon er zelfs nog opstellen vinden van vorig schooljaar die hij nooit had afgegeven omdat hij ze kwijt was. Zijn moeder had gezegd dat ze zijn kamer weer zou poetsen als hij alles zou opruimen. En dat heeft hij nooit gedaan. Het is misschien daarom dat het monster plots op zijn kamer was. Simon had een keer geprobeerd om zijn kamer op te ruimen terwijl het monster sliep. Maar toen hij de bergen kousen wou nemen die rond het monster lagen toen was het monster briezend en woedend wakker geworden. Het had gebruld en krassend met zijn klauwen over de houten vloer gegaan. 

Simon zette een stap in de kamer. Nam zijn pitslamp en liep muisstil en zeer voorzichtig over al de rommel heen. Hij wist dat het monster hem nog aankeek. Wachtend op een misstap van Simon. Hij was bijna bij de ladder toen hij zijn voet op een onbewaakt moment op een skateboard zette. Hij schoof wat uit maar kon juist op tijd zijn evenwicht bewaren. Was dat even geluk hebben. Maar zijn hard bonkte in zijn keel. Zijn handen omklemden een moment erna meteen het koude metaal van de ladder. Met zijn blote voeten op de eerste tree. Zo stilletjes kroop hij naar boven. Toen hij boven was haalde hij opgelucht adem. Het was hem weer gelukt. Nu kon hij onder de lakens kruipen en gaan slapen. 

Eigenlijk ben ik nog steeds niet tevreden met mijn werken. De planning is voor mij om in de vakantie op zoveel mogelijk vrije momenten eens te experimenteren met verschillende stijlen. Even doen wat ik wil doen. kijken waar het mij brengt en als ik het ook graag doe. Ik heb echt zin om eens iets voor mij te maken. Ik hou jullie op de hoogte ;-)

Massa's schoolwerk

Schoolwerk

Ik ben verslagen. Ik zie in dat mijn doel niet te halen is. Ondanks dat ik mijn paasvakantie aan mijn bureau heb doorgebracht. Alles heb ik mijzelf ontzegd. Alles, zodat ik toch mijn schoolwerk zou afkrijgen zoals het moet.

-een paper over collage waar nog niet veel tot niets over geschreven is = geen bronnen. 

-een tweede paper waar nog vijf tekeningen bij zouden horen. 

-een project over portrettekenen. 

-Het verhaal de kleren van de keizer in twee stijlen geïllustreerd. 

-Een verhaal over monsters onder het bed verzinnen, illustreren, herwerken naar een andere leeftijd, weer illustreren en dan nog eens van dat. 

-Nog een kunstwerk bespreken en goed kennen zodat je het in het museum kan uitleggen voor iedereen. 

-Een verslag schrijven van één van de vele lezingen waar je verplicht naar toe moet. 

-nog een paper over een onderwerp dat ik nog niet eens verzonnen heb maar waarschijnlijk iets van feminisme. Deze moet ik maken voor het examen cultuurfilosofie (dus pas in de blokweek.)

-en helemaal nog op het laatste van dit jaar 1 examen kunstgeschiedenis dat goed genoeg moet zijn om mijn buis van het eerste trimester op te halen.

De schetsen die ik toch al heb van mijn keizers. Nu nog een twintig tal meer

Het erge is, als je denkt een deel van het werk gedaan te hebben. Dat het afgehandeld is, dan valt er een mail in je mailbox met suggesties en verbeteringen van de leerkracht. Zo moet je het doen, of kijk dat eens na, is dat wel juist? Dit zou ik ook nog doen. misschien beter zo?

Als ik alles letterlijk op mijn schouders zou moeten dragen dan zou ik nu op de grond zo plat als een vijg liggen. Je kan geloven dat het hier volop stressen is. Constant aan het werk. Mentaal en fysiek oververmoeid en elke minuut slaap die je teveel neemt voel je je schuldig voor. Schuld, stress oververmoeid, opgejaagd en emotioneel een tijdbom zijn. Dat zijn de gevoelens die mij hebben bezeten en nog steeds bezitten de laatste weken. 

Ik niet meer! Ik geef het op. Ik laat die paper vallen tot de herexamen. Ga woensdag naar de laatste bespreking hierover leg het mooi uit. Zeg dat ik als ik het doe het ook fatsoenlijk wil. (Als ik het niet fatsoenlijk wou zou ik het toch ook nooit afkrijgen.) 

We moeten volgende week woensdag onze paper in drievoud afgeven. Ik heb nog maar twee en een halve pagina volgeschreven. Heb nog maar 1 tiende van mijn onderwerp besproken. Ik denk niet dat de jury daar mee tevreden is. Het is zeker niet dat ik niets gedaan heb heel die tijd. 

Maar wat zou jij met massa's werk van alle kanten (want ik heb nog niets gezegd over de festiviteiten van de jeugdbeweging), veel te veel bronnen die gelezen moeten worden en verwekt. Een eigen onderzoek dat je nog moet verzinnen en uitschrijven. Het was en is een veel te korte tijd voor al dat werk. Daarom dat ik het laat vallen tot in augustus en nu voor de rest ga. Dat zou nog moeten lukken.

Maar hierbij verdoem ik tegelijk mijn vakantie tot een "vakantie". Geen mentale rust. nog steeds die stress, maar waarschijnlijk op een lager pitje als nu. Tegelijk nog een vakantiejob doen omdat ik anders niet op kot kan. Het gaat doorploegen worden tot ik mijn masterdiploma in mijn handen heb. En dan nog een jaartje erbij om leraar te zijn... waar ben ik ooit mee begonnen?

Goed maar niet goed genoeg (alweer!!!)

Even weer helemaal gekraakt, maar ik zeg er al meteen bij dat we de tijd niet hebben om hier te blijven liggen. we moeten even slikken en door. Meenemen wat ze je gezegd hebben onthouden er verder op werken en dat is het. Meer kan je niet doen. En als je minder als dat doet dan had je gewoon nooit moeten beginnen. En als ik die laatste twee regels opnieuw lees is mijn conclusie dat ze 100% willen.

Ik kan me op dit moment geen 100% geven. Ik kan het niet meer. Even niet. Ergens moet ik gas terug nemen of ik brand helemaal op. Ik heb hier al vaker gezegd dat je zal afstuderen met een diploma in handen en een burn-out in je kop en lijf. 

Ik heb weer een bespreking achter de rug, de vierde al deze week, en dat het niet mooi ging zijn wist ik al. Maar dat het een afslachting ging zijn waar je een minipleistertje meekrijgt om jezelf naderhand op te lappen, dat wist ik niet want dan zou ik me beter hebben voorbereid. Veel beter, dan zou ik tot op de tanden gewapend zijn vertrokken. 

dingen die nu nog door mijn hoofd gaan zijn:

-nee Sanne nu ben ik echt van je geschrokken. ik dacht...

-je beheerst de stijl niet

-zo ga je er niet komen, neem een klassiek verhaal en werk daar op. (en wanneer ik dat doe dan voel ik me gewoon verslagen)

-dat werkt niet die collage

-je schetsboek is heel gevarieerd in niveau, je bent de eerste waar ik dat bij zie

-je neemt hiermee teveel hooi op je vork

-je hebt veel verschillende doelgroepen, welke wil je? je weet het niet.

-dit is gewoon slecht

En dan sluit hij af, ik hoop dat we je niet hebben ontmoedigd. en dan zegt de andere nee, niet ontmoedigd, gestuurd.

Ik zie me binnen tien jaar al staan, weggerot en vastgeroest in een klaslokaal met irritante kinderen die er nog minder van kunnen als mij. ergens zo een naschools onderwijs met jongeren die denken dat ze er iets van kunnen terwijl het op niets trekt. Iets waar je een compromis moet sluiten tussen geld verdienen en iets wat lijkt op wat je ooit wou doen. ik zie het al van ver aankomen. Kom binnen tien jaar nog maar eens kijken op deze blog.

Nee, ze hebben me niet ontmoedigd, ze hebben me de grond ingeboord en ik moet er eerst uitkruipen om dan opnieuw beginnen te bouwen met de brokstukken.

Bespreking

Vandaag hebben we bespreking gehad van illustratie extensie, het vak waar ik tot nu toe het meest voor heb gewerkt dit jaar. Je zou dan ook denken dat de commentaar een positief gevoel na zouden laten. Maar niets is minder waar. Ik had erna echt een rotgevoel. Als ik naar mijn klasgenoten kijk lijkt het alsof ik vanonder bengel.

Ja, ze hebben wel commentaar gegeven, maar het kwam bij mij over dat ze alleen maar slechte commentaar gaven. Dat handje is niet goed, de kleuren, de schaduw, de compositie. Zo ging het maar verder. Maar nooit echt, wauw dat is leuk of goed gedaan.

Ik zal ervan moeten leren zeker en volgende keer niet dezelfde fout maken. Maar het is gewoon deprimerend als er in je klas zitten die alleen maar goede commentaren krijgen. En jij daar zit met al je kritiek.

Het hele idee dat ik hierbij heb is, je bent goed maar niet goed genoeg. Goed maar nooit de beste, goed maar dat is het. Mensen die er niet echt iets van weten vinden het geweldig terwijl het allemaal niets voorstelt voor de mensen die er iets vanaf weten. Niet bijzonder, gemiddeld.

Het is een vloek die ik heb! Het gaat niet alleen om het tekenen, het is in alles wat ik doe, alles wat ik graag doe. Zingen, toneel, tekenen, slim zijn, aardig zijn, alles! Ik ben goed maar nooit geweldig goed. Er is altijd iemand die mij in het niets doet verdwijnen.

Gewoon een keer, één keer, dat is alles wat ik vraag. Eén keer dat ik de beste ben in iets dat ik ook belangrijk vind. Iets waarmee ik eens al de rest in het niets doe verdwijnen. 

Wat als ik nu eens minder goed kon zingen om een beetje beter te kunnen tekenen. Wat als ik nu eens iets minder aardig was, maar een heel klein beetje zodat ik beter kon toneel spelen en wel door het ingangsexamen van de toneelacademie was gekomen.

Ik zie het al gebeuren! binnen 10 jaar sta ik ergens voor een klas PO te geven. Of in het naschoolsonderwijs kinderen te entertainen. Ik zie het zo gebeuren. Want hoe vaak wordt mij wel niet gezegd, amaai jij kan dat goed. :(

een verjaardagscadeau voor mijn liefje

Het was Thomas zijn verjaardag. En ik wou hem iets geweldig geven. Ik vroeg hem een aantal random dingen te zeggen. Deze voegde ik samen in 1 poster grote illustratie. Hij is zot van ferrari, dus werd het een grote luchtballon met het ferrari logo. Hij zei nog iets over een windvogel, lantaarnpaal, raketschoenen, ijsjes, pyjama, verrekijker, appels, enz... Ook zitten er kleine grapjes van ons twee bij. Zoals de roze aap met paraplu, of zijn eigen bureaulamp. 

Ik werkte vijf avonden aan deze illustratie. Heb nog nooit zo veel gewerkt aan 1tekening. Nog nooit zoveel details gemaakt. Maar het was zo leuk om te doen! Ik hoop dat hij er blij mee gaat zijn.

later maakte ik deze collage van ons tweetjes en ik die hem zijn cadeau gaf. Hij met de koekjeskoek taart die we samen maakte.

Nog eens een tekening voor school. Ditmaal voor het gedicht dat in de volgende knuffel zal staan. Ik ben best tevreden met het resultaat. Heb even moeten zoeken naar de juiste compositie. Erna kwam het verhaal van de kleuren waar ik mee lijk te worstelen.