Bespreking

Vandaag hebben we bespreking gehad van illustratie extensie, het vak waar ik tot nu toe het meest voor heb gewerkt dit jaar. Je zou dan ook denken dat de commentaar een positief gevoel na zouden laten. Maar niets is minder waar. Ik had erna echt een rotgevoel. Als ik naar mijn klasgenoten kijk lijkt het alsof ik vanonder bengel.

Ja, ze hebben wel commentaar gegeven, maar het kwam bij mij over dat ze alleen maar slechte commentaar gaven. Dat handje is niet goed, de kleuren, de schaduw, de compositie. Zo ging het maar verder. Maar nooit echt, wauw dat is leuk of goed gedaan.

Ik zal ervan moeten leren zeker en volgende keer niet dezelfde fout maken. Maar het is gewoon deprimerend als er in je klas zitten die alleen maar goede commentaren krijgen. En jij daar zit met al je kritiek.

Het hele idee dat ik hierbij heb is, je bent goed maar niet goed genoeg. Goed maar nooit de beste, goed maar dat is het. Mensen die er niet echt iets van weten vinden het geweldig terwijl het allemaal niets voorstelt voor de mensen die er iets vanaf weten. Niet bijzonder, gemiddeld.

Het is een vloek die ik heb! Het gaat niet alleen om het tekenen, het is in alles wat ik doe, alles wat ik graag doe. Zingen, toneel, tekenen, slim zijn, aardig zijn, alles! Ik ben goed maar nooit geweldig goed. Er is altijd iemand die mij in het niets doet verdwijnen.

Gewoon een keer, één keer, dat is alles wat ik vraag. Eén keer dat ik de beste ben in iets dat ik ook belangrijk vind. Iets waarmee ik eens al de rest in het niets doe verdwijnen. 

Wat als ik nu eens minder goed kon zingen om een beetje beter te kunnen tekenen. Wat als ik nu eens iets minder aardig was, maar een heel klein beetje zodat ik beter kon toneel spelen en wel door het ingangsexamen van de toneelacademie was gekomen.

Ik zie het al gebeuren! binnen 10 jaar sta ik ergens voor een klas PO te geven. Of in het naschoolsonderwijs kinderen te entertainen. Ik zie het zo gebeuren. Want hoe vaak wordt mij wel niet gezegd, amaai jij kan dat goed. :(