Gisterenavond heb ik mijn fiets gepakt en ben ik naar The King's speech gaan kijken in de cinema. De fietstocht erheen was trouwens zalig met dat lenteweertje.
De film heeft verschillende awards te pakken gekregen en dat verdient die ook wel.
De cast is gevuld met geweldige acteurs. Vooral Collin Firth zet een geweldige rol neer, en hij blijft natuurlijk leuk om naar te kijken. Ook Helena Bonham Carter, de vrouw van Tim Burton, de vrouw die ik ken van fantasierijke Tim Burton films, is anders maar geweldig in een strikte en veel andere rol dan dat ze normaal heeft. Ze geeft met haar acteren de koningin een speelse touch. De spraaktherapeut wordt gespeeld door Geoffrey Rush, nog een grote naam. Hij brengt met zijn rol de humor in de film.
Het is leuk om te zien hoe er een vriendschap tussen de koning en de spraaktherapeut groeit. Maar dat komt alleen omdat Lionel erop staat als een gelijke behandelt te worden. Beetje bij beetje draait de koning bij en laat hij Lionel een vriend worden. De echtheid van het verhaal is volgens wikipedia zo goed mogelijk behouden. Lionel hield een dagboek bij en daar hebben ze directe quots uit kunnen halen. Het enige dat ze wel hebben gedaan is het leerproces van de koning op maanden getoond en niet op jaren zoals het echt is gegaan. Zo mag Churchill bijvoorbeeld niet te zien zijn in de film omdat hij geschiedkundig niet aanwezig was. Als je de film gaat kijken focus je dan vooral op de relaties die in de film sterk worden uitgespeeld. Ook de koning zien struggelen met zijn rol als koning is mooi om te zien.
Wat mij vooral opviel waren de geweldige kadreringen in de film. Het was op die manier gedaan zoals ik zelf ook zou doen. Aandacht voor patronen en kleuren op de achtergrond. Beeldend komt het geweldig over. Symbolisch kan je er de eenzaamheid in vinden.
No comments:
Post a Comment