Ik heb geen toekomst op het moment. Op een manier is dat vreselijk depressief. Maar soms heb ik zeldzame vage momenten van positivisme. Zoals nu, nu ik een DROOM-meer-jaren-plan heb.
Ik kan namelijk die professionele bachelor doen in Gent. Dan zoek ik me een klein maar fijn appartementje/studio. Want ik zal een werkstudent zijn en op mijn eigen benen staan. En ik wil die bachelor als afsluiting. En omdat ik heb gezien dat het lessenrooster een pak interessanter en vooral nuttiger is, je krijgt zelfs bedrijfsbeheer!! Daar kunnen ze aan de PHL wel van leren.
Ik zal op mijn eigen benen staan, nipt, maar ik zal staan. En ik hoop dat diploma in een jaartje vast te krijgen. Tegelijk lijkt me het leuk om aan een cursus naaien te beginnen.
Dan zou ik nog niet stoppen. En op mijn benen blijven staan en de richting textielontwerp op mij nemen, kennismaken met stofjes en dat combineren met mijn liefde voor patronen. Eigenlijk als ik erover nadenk is dat perfect voor mij. Textuur en patronen. Geen rottige lettertypes waar ik voor moet oppassen.
En ik denk dat ik niet eens een diploma moet in deze richting, als ik credits behaal is voor mij ook al goed, ik wil er gewoon over leren zodat ik naderhand mijn eigen ding erin kan doen.
En dat zou zijn, ontwerpen van kleren voor volslanke vrouwen. Daar heb ik toch ervaring genoeg mee. En er is een markt in. En dan heb ik zelf nog enorm veel om aan te doen. En natuurlijk zo mijn eigen kleine gezellige winkeltje hebben.
Monday, 4 July 2011
Saturday, 2 July 2011
Proclamaties
Ik was aan het chatten. En plots dacht ik, misschien kan ik iets te eten halen. Maar toen ik aan het wandelen was, toen dacht ik, eigenlijk moet ik naar die proclamatie. En met een diepe zucht ben ik naar daar gewandeld. Nog eens een zucht. Moed verzamelen en naar binnen gaan. Ik moest mijn hoofd hoog houden en vluchten van die proclamatie had geen zin. Daarbij wou ik antwoorden.
Ik ging binnen, liep naar een leraar en vroeg als ik mijn rapport kon hebben. Hij zei dat iemand anders die had. Dus wou ik op zoek naar hem, maar meteen stond er een leraar van lerarenopleiding bij mij om mijn rapport van lerarenopleiding te geven. Op alles geslaagd behalve één vak waar ik dat wel van verwacht had. Hij vroeg ook naar grafische en heel mijn verhaal kwam boven met de tranen. En dat haatte ik. Waarom kon ik dit nu niet vertellen met een droog gezicht. Maar goed, het waren stille tranen, ze waren onder controle. Ik liet trouwens aan hem ook weten dat het heel denigrerend is als je iemand van deze opleiding zegt dat kleuteronderwijs wel iets is. Hij snapte niet waarom. En ik heb het die avond nog meerdere keren gezegd. Maar mijn verhaal doen aan de mensen die het eigenlijk moesten horen deed goed.
toen ging ik verder op zoek naar mijn rapport. Blijkbaar had Piet het. Geen idee waar ik hem kon vinden. En toen ik even stil bleef staan bij klasgenoten kwam juist de vrouw die een beetje instaat voor communicatie enzovoort haar kantoor uit en kwam meteen naar mij. Ze had haar arm op mijn schouders gelegd en zei. Sanne! Het is een beetje spijtig hoe het verlopen is... ja, en meteen schoten er weer tranen in mijn ogen. Ik kon er echt niets aan doen. Kom even mee. En we gingen naar haar bureau. Wil je iets drinken? Wijn? graag! Witte. En die kreeg ik dan ook voor mijn neus. Er volgde weer eens een gesprek over hoe het gegaan was, over resultaten, over deliberaties, dat ik hier niet op mijn plaats was, onderwijs goed was, ik met de leraar van lerarenopleiding moest gaan babbelen. Met de studentenbegeleider. En mijn vakleraren. Ze bleef maar onderstrepen dat ik zeker verder moest zoeken en niet moest opgeven omdat er meerdere keren werd gezegd dat er meer aan mij was dan dit. En ik gooide zelf ook alles op tafel. Dat het niet verantwoord is hoe er word omgegaan met studenten wel of niet laten weten als ze geslaagd zijn. Haar mening was dat dat niet gedaan werd op de derde bachelor, wat ik zelf maar raar vind want dan krijg je ook een diploma in handen. Het lag dus allemaal in de handen van de leraar. Uiteindelijk had ik ook gezegd, omdat ze het zelf aanhaalde, dat kleuteronderwijs niet meteen een job is die je aan studenten moet voorstellen. Het is een belediging om dat te horen. respect voor die mensen die dat doen, maar als je creatief met kunst en beeld om wil gaan, toevallig ook goed bent in onderwijs, je niet de twee bij elkaar moet gooien en er maar kleuteronderwijs op moet plakken. En wie heeft ooit gezegd dat ik een bende jengelende kinderen aan mijn hoofd wil, de leraar omdat hij denk dat het wel iets voor mij is? Dan kent hij mij compleet niet.
Er was dus veel gezegd. en toen ik er terug buitenkwam was mijn glas al bijna leeg. heerlijk frisse witte wijn. Nu moest ik nog even met de leraren babbelen. Vooral die ene leraar die ik nog niet had gehoord. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik was leeg, had geen mening meer, wou gewoon luisteren. En wat hij zei was dat ik inderdaad dat ik op een ander niveau bezig was. Anders in de zin van anders en niet slechter. Er kwam nog een andere leraar terug bijstaan die de punten had van alle opdrachten. Ik had op mijn affiches en vouwfolder een 8 op 20 ook mijn boekje was een 8 op 20. Mijn logo op het begin van het jaar had ik een 3 op 20. op mijn krant van het begin van het jaar een 8 op 20. Mijn creatief dagboek was een 3 op 20.
Hij lieten weten dat ik inderdaad het tweede semester was open gebloeid. Dat ik het met plezier deed. En dat hij het ook merkte. De andere leraar, eentje waarvan ik nooit weet wat ik eigenlijk van hem moet denken zei dat mijn werk professioneel was, maar niet dat extra had voor een academische bachelor. Dat vernieuwende was er niet. En dat is inderdaad mijn instelling niet over grafisch ontwerp. Voor mij moet iets mooi en duidelijk zijn. Degelijk en bruikbaar, ik hou niet van die kunstzinnige tralala. Het bevestigde alleen maar wat ze zeiden. En ik ben blij dat ik het te horen kreeg. Mijn werk was dus goed, maar niet voor deze plaats. Of dat is toch wat ik er zelf van maak.
En ook die ene leraar bleef er op hameren dat ik niet moest vergeten dat er zoveel meer aan mij is. Dat op dit moment inderdaad mijn wereld instort, maar dat ik zoveel meer ben dan alleen dit. Hij leek het nog te geloven ook. En nogmaals werd mij een lerarenopleiding aangeraden. Maar vooral dat ik de tijd moest nemen om eens uit te zoeken wat ik juist wil.
Een andere omgeving zou je misschien inderdaad eens goed doen, waar hij terug op die proffesionele bachelor kwam die in Gent werd gegeven.
Ik moet echt zoveel oplossen tegen september. Waar, wat, hoe...
Die uitleg van die twee leraren heeft me terug hoop gegeven. Ik weet niet in wat, en ik ben nog te moe om dat uit te zoeken.
Dan ben ik nog naar de proclamatie gegaan van mijn klasgenoten van de lerarenopleiding. Het was geen gezellige proclamatie, eerder een groot evenement, ongeveer een 850 studenten studeerde af. En de leraren waren daar. En tijdens de receptie heb ik ook met hun nog eens gebabbeld. De leraar die me het nieuws per ongeluk had gebracht stak van wal met een gemeende sorry, maar zei er naderhand ook bij, "misschien is het wel goed dat ik me had versproken" en daar had ze gelijk in, anders had ik er tijdens de proclamatie gestaan en weer eens mijn naam niet gehoord. En ze zei zelf, dan weet ik niet wat je gedaan had. En daar gaf ik haar gelijk in. Ik zou inderdaad niet geweten wat ik dan gedaan had. Ze zat er echt mee in. Vermelde nog eens dat als ik het nodig had om eens te babbelen over studierichtingen enzovoort ik bij haar terecht kon. Ze vertelde dat ze meteen iemand na ons telefoontje had gebeld omdat ze dat aan iemand moest vertellen, en dat zelfs die persoon wou helpen.
En zoals het er nu voorstaat heb ik zin om goedendag te zeggen tegen alles en nog wat me hier vast houdt. De jeugdbeweging, mijn ouders. Ik wil op eigen benen. Misschien als werkstudent... misschien iets anders. Ik wil gewoon niet nog een jaar stilstaan.
Ik sprak nog met een andere leraar die ook even polshoogte kwam nemen met mij. Weer een hele uitleg en nog eens zeggen dat ik het totaal niet weet. En weer werd er mij gezegd dat ik het eens moest laten bezinken.
Ik ging binnen, liep naar een leraar en vroeg als ik mijn rapport kon hebben. Hij zei dat iemand anders die had. Dus wou ik op zoek naar hem, maar meteen stond er een leraar van lerarenopleiding bij mij om mijn rapport van lerarenopleiding te geven. Op alles geslaagd behalve één vak waar ik dat wel van verwacht had. Hij vroeg ook naar grafische en heel mijn verhaal kwam boven met de tranen. En dat haatte ik. Waarom kon ik dit nu niet vertellen met een droog gezicht. Maar goed, het waren stille tranen, ze waren onder controle. Ik liet trouwens aan hem ook weten dat het heel denigrerend is als je iemand van deze opleiding zegt dat kleuteronderwijs wel iets is. Hij snapte niet waarom. En ik heb het die avond nog meerdere keren gezegd. Maar mijn verhaal doen aan de mensen die het eigenlijk moesten horen deed goed.
toen ging ik verder op zoek naar mijn rapport. Blijkbaar had Piet het. Geen idee waar ik hem kon vinden. En toen ik even stil bleef staan bij klasgenoten kwam juist de vrouw die een beetje instaat voor communicatie enzovoort haar kantoor uit en kwam meteen naar mij. Ze had haar arm op mijn schouders gelegd en zei. Sanne! Het is een beetje spijtig hoe het verlopen is... ja, en meteen schoten er weer tranen in mijn ogen. Ik kon er echt niets aan doen. Kom even mee. En we gingen naar haar bureau. Wil je iets drinken? Wijn? graag! Witte. En die kreeg ik dan ook voor mijn neus. Er volgde weer eens een gesprek over hoe het gegaan was, over resultaten, over deliberaties, dat ik hier niet op mijn plaats was, onderwijs goed was, ik met de leraar van lerarenopleiding moest gaan babbelen. Met de studentenbegeleider. En mijn vakleraren. Ze bleef maar onderstrepen dat ik zeker verder moest zoeken en niet moest opgeven omdat er meerdere keren werd gezegd dat er meer aan mij was dan dit. En ik gooide zelf ook alles op tafel. Dat het niet verantwoord is hoe er word omgegaan met studenten wel of niet laten weten als ze geslaagd zijn. Haar mening was dat dat niet gedaan werd op de derde bachelor, wat ik zelf maar raar vind want dan krijg je ook een diploma in handen. Het lag dus allemaal in de handen van de leraar. Uiteindelijk had ik ook gezegd, omdat ze het zelf aanhaalde, dat kleuteronderwijs niet meteen een job is die je aan studenten moet voorstellen. Het is een belediging om dat te horen. respect voor die mensen die dat doen, maar als je creatief met kunst en beeld om wil gaan, toevallig ook goed bent in onderwijs, je niet de twee bij elkaar moet gooien en er maar kleuteronderwijs op moet plakken. En wie heeft ooit gezegd dat ik een bende jengelende kinderen aan mijn hoofd wil, de leraar omdat hij denk dat het wel iets voor mij is? Dan kent hij mij compleet niet.
Er was dus veel gezegd. en toen ik er terug buitenkwam was mijn glas al bijna leeg. heerlijk frisse witte wijn. Nu moest ik nog even met de leraren babbelen. Vooral die ene leraar die ik nog niet had gehoord. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik was leeg, had geen mening meer, wou gewoon luisteren. En wat hij zei was dat ik inderdaad dat ik op een ander niveau bezig was. Anders in de zin van anders en niet slechter. Er kwam nog een andere leraar terug bijstaan die de punten had van alle opdrachten. Ik had op mijn affiches en vouwfolder een 8 op 20 ook mijn boekje was een 8 op 20. Mijn logo op het begin van het jaar had ik een 3 op 20. op mijn krant van het begin van het jaar een 8 op 20. Mijn creatief dagboek was een 3 op 20.
Hij lieten weten dat ik inderdaad het tweede semester was open gebloeid. Dat ik het met plezier deed. En dat hij het ook merkte. De andere leraar, eentje waarvan ik nooit weet wat ik eigenlijk van hem moet denken zei dat mijn werk professioneel was, maar niet dat extra had voor een academische bachelor. Dat vernieuwende was er niet. En dat is inderdaad mijn instelling niet over grafisch ontwerp. Voor mij moet iets mooi en duidelijk zijn. Degelijk en bruikbaar, ik hou niet van die kunstzinnige tralala. Het bevestigde alleen maar wat ze zeiden. En ik ben blij dat ik het te horen kreeg. Mijn werk was dus goed, maar niet voor deze plaats. Of dat is toch wat ik er zelf van maak.
En ook die ene leraar bleef er op hameren dat ik niet moest vergeten dat er zoveel meer aan mij is. Dat op dit moment inderdaad mijn wereld instort, maar dat ik zoveel meer ben dan alleen dit. Hij leek het nog te geloven ook. En nogmaals werd mij een lerarenopleiding aangeraden. Maar vooral dat ik de tijd moest nemen om eens uit te zoeken wat ik juist wil.
Een andere omgeving zou je misschien inderdaad eens goed doen, waar hij terug op die proffesionele bachelor kwam die in Gent werd gegeven.
Ik moet echt zoveel oplossen tegen september. Waar, wat, hoe...
Die uitleg van die twee leraren heeft me terug hoop gegeven. Ik weet niet in wat, en ik ben nog te moe om dat uit te zoeken.
Dan ben ik nog naar de proclamatie gegaan van mijn klasgenoten van de lerarenopleiding. Het was geen gezellige proclamatie, eerder een groot evenement, ongeveer een 850 studenten studeerde af. En de leraren waren daar. En tijdens de receptie heb ik ook met hun nog eens gebabbeld. De leraar die me het nieuws per ongeluk had gebracht stak van wal met een gemeende sorry, maar zei er naderhand ook bij, "misschien is het wel goed dat ik me had versproken" en daar had ze gelijk in, anders had ik er tijdens de proclamatie gestaan en weer eens mijn naam niet gehoord. En ze zei zelf, dan weet ik niet wat je gedaan had. En daar gaf ik haar gelijk in. Ik zou inderdaad niet geweten wat ik dan gedaan had. Ze zat er echt mee in. Vermelde nog eens dat als ik het nodig had om eens te babbelen over studierichtingen enzovoort ik bij haar terecht kon. Ze vertelde dat ze meteen iemand na ons telefoontje had gebeld omdat ze dat aan iemand moest vertellen, en dat zelfs die persoon wou helpen.
En zoals het er nu voorstaat heb ik zin om goedendag te zeggen tegen alles en nog wat me hier vast houdt. De jeugdbeweging, mijn ouders. Ik wil op eigen benen. Misschien als werkstudent... misschien iets anders. Ik wil gewoon niet nog een jaar stilstaan.
Ik sprak nog met een andere leraar die ook even polshoogte kwam nemen met mij. Weer een hele uitleg en nog eens zeggen dat ik het totaal niet weet. En weer werd er mij gezegd dat ik het eens moest laten bezinken.
Subscribe to:
Posts (Atom)