Schetsboekverhalen

Woensdagen zijn op school verschrikkelijk. Een hele dag zware theorie. Ik voel me spontaan terug in het middelbaar waar je braaf op je stoel moest blijven zitten. Ik ben dit echt niet meer gewoon. Na een les leerpsychologie, Artistieke onderzoeksvaardigheden en kunstactua staat mijn schetsboek weer voller met nutteloze schetsen. Iets waar ik me nog iets mee kan uitleven. Maar zelfs dat helpt op het laatste niet meer. Ik begin op mijn stoel te draaien, kijk rond heb al lang niet meer door waar de les over gaat. Op deze manier concentreren gaat mij niet meer af.
Als de les dan eindelijk gedaan is ben ik zo blij als een klein kind en giechel om domme humor als een puberale tiener. Sorry mensen ik kan er echt niets aan doen. Ik moet af en toe kunnen springen of lawaai maken. Maar als ik heel hard zou proberen, misschien, misschien zou het mij wel lukken om stil te zitten en geintresserd uit te zien. Ik kan je nog niet beloven dat ik wel degelijk oplet. Waarschijnlijk gaan de tekeningen in mijn schetsboek dan allemaal tot leven komen in mijn hoofd. Dan loopt het konijn in de hand van het blote gat monster weg,

het monster zal nog lelijker kijken en uiteindelijk de pagina overlopen naar het portret/karikatuur van mijn leerkracht kunstgeschiedenis, die zou zijn tekstballontje laten staan en schreeuwend het blad af lopen. Uit komen bij de indiaan en hem in zijn tent verstoppen. De indiaan zou rustig blijven en het deken nog meer rond zichzelf draaien.

De lelijke meisjes de pagina erlangs zouden op de blote madam schreeuwen die haastig naar kleren zou zoeken. Sinterklaas zou eindelijk dat chocolade mannetje in de schoen kunnen leggen en zijn rug strekken.

zwarte piet zou zijn salto afmaken en tegen de kerstman aanvallen. De zou lelijk kijken en van de stapel cadeautjes afvallen. De cadeautjes zouden openscheuren en zo zou heel mijn schetsboek zich nog meer vullen met leuke mannetjes en verhalen.

Eerste publicatie

Op school krijgen we dit jaar verschillende opdrachten van een uitgeverij die we dan met heel onze klas moeten maken. Ieder op zich natuurlijk. Dan kiest de redactie 1 van die tekeningen en zet die ook echt in het tijdschrift. Er is altijd een verhaal om te illustreren en een gedicht. Ze draaien allebei rond hetzelfde thema. Voor het nummer van november draaide het rond tijd.
Ik had mij aan het illustreren van het gedicht gezet. De eerste schetsen werden gemaakt en ik vond mijn weg. Met nog wat raad van de leerkracht hadden we de schets op ons blad staan die we doorstuurde naar de redactie. De commentaar die ik terug kreeg was positief.

"Heel leuke uitwerking, heel dynamische tekening, we zijn benieuwd naar de definitieve tekening. Nog een tip, wat elementen toevoegen op de achtergrond."

Met deze commentaar in mijn achterhoofd ging ik verder met de schets, ik plaatste de klok in de achtergrond en zocht naar de kleuren die ik wou gebruiken. Het gaat een beetje stroef, maar iedereen zegt dat het goed was. Nee! ik vond van niet en zocht verder. Ik zocht en werkte verder op de avond voordat we het moesten afgeven om op te sturen. Op de avond dat ik eigenlijk een opdracht van Grafische moest maken maar niet wou. Ik zocht en ik vond wat ik wou. Het lijkt een beetje op een klok die in een gezellige kamer hangt. Ik was er tevreden mee.

Dit is de tekening!!!

Gisterenavond keek ik in mijn mailbox van school en er stond een mail van het tijdschrift in. Het was al de volgende opdracht, deze keer het thema feest. Het is een leuk gedicht en ga er al met veel plezier aan werken. maar helemaal onderaan de mail stond er dit:

PS: In Knuffel november staan de tekeningen van Sanne (gedicht) en Nick Claes (verhaal).

Ik sprong een gat in de lucht. Het was laat maar wou het toch nog aan iedereen kunnen vertellen. De ene was wat enthousiaster dan de andere. Ik leerde meteen dat de mensen die mijn enthousiasme niet spiegelde me van mijn stuk brachten en me aan het twijfelen brachten. Vooral als ze dicht bij mij stonden. Wat!? denk ik dan. Ik mag toch blij zijn! ik verdien dit. Verdien ik dit? Ze doet me gewoon twijfelen als ik dit wel verdien! Ik begin er gewoon over na te denken, ja dit is makkelijk verdiend, dit was nog geen heel grote uitdaging. Maar ik ben wel gepubliceerd!