Klap in mijn gezicht

Ik heb juist een tussenbespreking gehad en het was even een klap in mijn gezicht. Het was wel allemaal waar wat hij zei, maar dat je dat pas na twee en een half jaar tekenen te horen krijgt is wel vervelend. Het kwam er gewoon op neer dat ik mijn stijl drastisch moet veranderen omdat die gewoon te veel op de stripstijl lijkt. dat mijn vormtaal vast hangt in de clichés.

Slik... zucht.

De opdracht die bezig is van Averbode moest ik gewoon afmaken, maar dan zouden er veranderingen moeten komen.

Het gaat ongemakkelijk aanvoelen, het gaat moeilijk zijn, maar...

maar het zal de moeite waarschijnlijk zijn.

Hij bladerde door mijn schetsboek op zoek naar spontane droedels. Mijn losse stijl. Hij bleef bladeren en wees uiteindelijk op een heeeeel klein los schetsje. "Zie je, dit is het, als je dat vergroot, daar zit meer leven in." Echt? dacht ik bij mezelf. "Heb je nog meer schetsboeken? pak die volgende keer dan maar mee, dan zullen we er eens in kijken, soms zit het in de kleine details. Ja blijkbaar dacht ik met het kleine schetsje van het onnozel mannetje in mijn achterhoofd.

Op dit moment heb ik geen zin meer in tekenen. Ik durf geen lijn meer op papier te zetten. Toch niet meer deze les of vandaag. Ik voel me even heel belachelijk. Die schets voor averbode dat moet maar even wachten.