Ik kreeg ik telefoon. Het was een leraar van de lerarenopleiding. Ze zij me dat ik al mijn credits had gehaald behalve van 1 vak. En dat had ik wel zien aankomen. Maar daarna zei ze, ik heb gehoord dat je gisteren slecht nieuws hebt gekregen. Mijn adem stokte. Hoe? Wat? Ik weet van niets. Meteen werd ze heel stuntelig aan de andere kant van de lijn. Ik heb het maar horen waaien, ik ben niet zeker... . De tranen die al op mijn gezicht waren verdubbelde zich enorm snel. Maar ik weet het niet zeker. Kan je het alstublieft gewoon zeggen? Gaat het over grafische? Ze wist totaal niet meer wat zeggen of doen. Ze beloofde me terug te bellen als ze meer wist.
Maar ondertussen zat ik daar bij Elvira. En ze wist het ook even niet. Snapte het ook niet. Hoe? En toen zei ze dat ze er niet eens rekening mee had gehouden als ik niet geslaagd was. En ik moet zeggen dat ik de enige was die daar rekening mee heeft gehouden. Ik heb gelijk om mezelf geen hoop te geven. Hoewel ik er totaal niets van snap.
In heel die tijd was er nog een beetje hoop, misschien ging het niet over mij. Maar ik had de nummer van een leraar in mijn telefoon staan. Die heb ik dan ook meteen gebeld. De eerste keer kreeg ik voicemail. en nog steeds (nu nog) stroomde de tranen over mijn wangen. Wat moet ik doen als ik niet geslaagd ben? Meteen ging er mijn kot door mijn hoofd, mijn kot, mijn vrijheid, hoe ga ik dat thuis vertellen? Wat moet ik met mijn leven doen? Hoe zit het met de studiebeurs... . De tweede keer kreeg ik de leraar aan de lijn. Ik heb de situatie redelijk rustig kunnen uitleggen. Maar hij bevestigde het nieuws. Ik was inderdaad niet geslaagd. Ik had op alle onderdelen een onvoldoende, samen gaven ze een 7 op 20. Een te laag cijfer om te delibereren. Hij zei dat ik wel creatief bezig was maar op een ander niveau. Ik zou met leerkrachten moeten gaan babbelen en een herorientatie zou een goed idee zijn. Misschien kleuterleidster of gewoon in het onderwijs. Ik kon zijn nek wel omwringen door die opmerking.
Dus, ik ben gewoon niet goed genoeg (alweer en zo vaak)
Hij zei dat ik op de proclamatie wel met de leraren kon gaan babbelen, ik zei meteen dat ik niet ging. ondertussen kon ik het snikken niet meer laten. Waar ik me ook nog eens voor verontschuldigde. Hij zei dat het niet erg was, en dat het niet leuk was om dit te moeten zeggen. Vooral in mijn situatie. Ik zei meteen dat hij niets van mijn situatie begreep. (Niemand op die verdomde school.)
Ik moest het zeker niet op mijn motivatie en mijn werklust steken zei hij.
No comments:
Post a Comment