Schilderen om niet te panikeren.

Gisterenavond kreeg ik weer de kriebels. Ik heb zeker anderhalve maand constant gewerkt aan schoolwerk. Ik wist elke avond wat te doen en het enige waar ik me in kon opjagen was over mijn werk. ik had niets anders aan mijn hoofd. En éénmaal toen dat gedaan was, al dat grafische werk achter de rug was, viel ik in een zwart gat. Wat ging ik nu doen. Moet ik het doen? Geen zin meer in iets anders doen, ook geen zin om weer een aflevering van Dexter te kijken. En weer begon dat eenzame gevoel dichter en dichter te komen. Een paar dagen sleepte het al aan. Ik had echt een knuffel nodig of ik zou weer in zo een paniekaanval geraken zoals een paar dagen ervoor. Zot ben ik dan. Ik zou niet met mezelf kunnen babbelen. Ik bijt neuzen af en lig alleen maar dwars. Ongelooflijk onrustig word ik ervan weten dat ik me zo slecht kan gaan voelen. Wat mij dan soms helpt is schilderen. Het moet niet mooi zijn, het moet niet goed zijn, het moet gewoon schilderen zijn. Concenteren op materie, kleur en vorm.

En toen ik het beu was ging het weer wat beter. Als ik een schilderij had gemaakt waar ik 100 procent mee tevreden was dan zou die bui meer verdwenen zijn geweest. Waarmee ik nu ook zeg dat ik nog niet weet als dit schilderij af is.