Vorige week zaterdag heb ik tussen al mijn schoolwerk door met Ine en Hanne een workshop in Gent gevolgd. Dat was wel tof. Het was een workshop door Wisper georganiseerd. Het was de cursus masterillustreren gegeven door mijn ultieme idool Sabien Clement en schrijver Stijn Vrancken.
Stijn Vranken, schrijver, dichter performer en Sabien Clement, tekenaar en illustrator, experimenteerden samen met tekst en tekening en creërden een bijzonder boek: 'Aaron Holsters'. Het verhaalt over de zoektocht van elke mens naar de volmaakte liefde en de steeds opduikende twijfel en angst of zo'n liefde realiteit kan worden. Het grote formaat van het boek en de texturen in tonen van roden en zwarten in grote ruimtelijke witte pagina', geven het boek een fragiele gevoeligheid. Elke bladzijde staat op zich, tekst en beeld vertellen samen. Binnenkort werken zij opnieuw samen aan een project. Zij vertellen graag meer over het artistieke proces dat ze doorgemaakt hebben. Aan de hand van beelden, schetsen en gesprekken, afgewisseld met inspirerende oefeningen in schrijven, schetsen en tekenen. Welke strijd met woorden, ideeën en beelden is eraan voorafgegaan? We komen vast en zeker dingen te weten die we nooit hadden vermoed... Doet vast en zeker zin krijgen!
Eerst vertelde ze beide hoe ze in dat project Aaron Holsters zijn gerold. Het was interessant om te horen hoe hun carrière tot dan toe was verlopen. Vooral de dingen die Sabien te vertellen had kwamen zo bekend voor. Zo zei ze op een moment dat ze in haar school altijd te horen kreeg dat een bepaalde tekening een typische Sabien was terwijl ze nooit naar een eigen stijl gezocht had als ander dat wel deden. Ze deed eerder dingen die ze zelf leuk vond.
Of dat ze soms voor een leeg blad zat en het haar echt niet meezat. Dat ze ook niet een hele uitgebreide tekening in haar hoofd heeft voordat ze begint, maar dat ze die pas werkend vind.
Al bij al was het een leuke afleidende workshop maar veel te kort om de inhoud goed te laten overkomen. Wij zaten bijvoorbeeld in het groepje dat eerst met Stijn Vrancken moesten werken dus tekst. Het tweede deel werkte we rond beeld en dus Sabien. Ondertussen was er veel te weinig tijd over. Dus ging het er rap rap over. Wat natuurlijk wel spijtig was. Maar, ik had toch plots zo een creative block. Ik had echt geen zin om te tekenen. De faalangst kwam gewoon weer boven twijfel tot en met. Vooral als er zo iemand over je schouder meekijkt. Dus heel erg vond ik het persoonlijk niet dat we de tijd niet hadden. Mentaal was ik op. We hebben wel een nieuwe techniek leren kennen namelijk Carbonpapier. Zeker iets leuk om verder te onderzoeken in mijn verdere grafische zoektocht. Eens gewoon op mijn gemak.
No comments:
Post a Comment