Toon Hermans

Vandaag ben ik met mijn zusie en mijn mama naar Sittard geweest voor een tentoonstelling over Toon Hermans. Zusie moest nog 1 tentoonstelling zien voor school tegen maandag, ze wou eerst het makkelijke doen en naar Z33 gaan in Hasselt. Dat zag ik niet zitten en stelde de Typisch Toon tentoonstelling voor. Zelfs mama wou wel mee, dat was goed, anders zouden we moeten fietsen. Gisteren zou dat leuk zijn geweest, maar vandaag regende het.

Het is dit jaar 10 jaar geleden dat Toon Hermans overleden is. Het stadje Sittard waar hij is opgegroeid doet er alles aan om dit te gedenken en daarom die tentoonstelling. Hier is meer info als je die zou willen.

Ik vond het echt leuk. Het was een tentoonstelling die je een lach en glimlach bezorgde. Het gaf mij vooral een push om die laatste week van schoolwerk door te komen. Want wat vele niet weten is dat Toon Hermans naast een cabaretier, clown, dichter en muzikant ook een beeldend kunstenaar is. 

Je kan dus geloven dat ik me in vele opzichten kan inleven in hem. Hij deed alles dat me aanspreekt. Zingen, op een podium staan, mensen doen lachen, tekenen, de kleinste dingen zien en ervan genieten. Ik bewonder hem en het leven dat hij had.

Ik heb echt genoten van de tentoonstelling. Elk woord dat er was heb ik gelezen. Zijn woordspelingen zijn simpele wijze van dingen laten zien. Elk beeld heb ik bekeken. Mezelf verdiepen in kleuren techniek emotie. Toen ik er buiten ging had ik echt weer inspiratie, zin om te tekenen. Geloof in mezelf. Toen ik aan zusie vroeg wat ze er van vond deed ze onverschillig. Het had haar helemaal niets gedaan. Ik snapte niet hoe ze zo onverschillig kon zijn. Wat kan haar toch doen leven? We zijn twee verschillende personen.

Hier nog een paar laatste foto's die ik met je wil delen.

Ze zijn trouwens stiekem door Zusie gemaakt. je mocht normaal geen foto's maken.

Vooral de illustraties spreken me aan. Ze zijn zo simpel en toch sterk. zonder complexen, meer moet het niet zijn.

we keken 's avonds televisie

hebben ons kapot verveeld

de hangplant die er boven op staat

bedekt nu godzijdank het beeld

en nog wat schilderijen. het laatste is een portret van zijn vader. Hij had precies dezelfde ogen.

Jury Madfaculty 2010

-ben je met blindtekenen begonnen omdat je vond dat je tekenkundig niet sterk was, want dat is toch wel zo.

nee, ik ben tekenkundig wel sterk. Als ik naar mijn waarneming kijk is er niets mis met mijn tekenvaardigheid. ik ben gewoon mijn weeg nog aan het zoeken in het illustratieve. ik merk dat het simpele probleemloze tekenen dat ik bij waarneming heb nog niet kan omzetten naar mijn illustraties.

-Ik vind de tekeningen gewoon slecht.

Auw, dat was een steek en die deed vreselijk veel pijn, no comment

-de leeftijdsgroep is te groot. 

ik doel op voorlezen en zelf lezen. het verhaal kan de leeftijdsgroepen aan.

-je schetsen zijn beter

daar ben ik het mee eens

-Heb je voor expres zo kinderachtig gewerkt, want een 12-jarige kan dat ook.

Ja, dat is voor expres

en het is ingewikkelder dan dat het eruit ziet

een 12 jarige krijgt dit nooit op papier

-Ik denk dat we het hierbij kunnen afronden

Godzijdank, ik ga nu in een hoekje zitten en janken

De reeks tekeningen

Gisteren heb ik de reeks van tekeningen voor gelegd aan de leraar. Hij was er wel tevreden mee. Alleen zou ik de figuren wat kleur moeten geven zodat ze terug naar voor komen in de tekening. Alles goed dus. Maar opeens stelde hij me de vraag wat ik volgend jaar ging doen. Altijd leuk als de leraar ervan uitgaat dat ik volgend jaar een master ben. Ik liet hem weten dat ik het wel zag zitten om het voorlezen en lezen wel wou onderzoeken. Misschien is dit meer een grafische oplossing, hoe je de typografie enzo aanpakt. Er volgde een heel gesprek over het leren lezen en voorlezen. En op die manier kwamen we op mijn tekeningen. Hij stelde voor om volgend jaar met meer detail te gaan werken. Dit jaar had ik mij vooral gefocust op de figuratie en daarop gewerkt.

"Ik heb meer het idee dat ik hier niet op mijn plaats ben."

Het gesprek had plots een zeer serieuze wending gekregen. 

En wat hij me daarna vertelde gaf me toch wel weer een vertrouwen en boost.

Het kwam er uiteindelijk op neer dat ik gewoon nog te ver van mijn tekeningen af stond. Dat ik misschien de schrik had om dichter te gaan. Want je kan alleen maar je eigen echte tekeningen maken, zo tekeningen die iets van jezelf in zich hebben, als je jezelf kent. 

Misschien was ik gewoon bang om mezelf te kennen. 

Ik had er nog nooit zo over nagedacht, maar het klopte als een bus. Ik lig meer met mezelf in de knoop dan dat ik eigenlijk zou willen. Ik ben compleet verloren als ik denk over toekomst of zelfs heden. 

Wat wil ik?

Wat wil ik echt?

Wie wil ik zijn?

Mijn taak voor in de vakantie.

Bedenken wat ik in mijn master jaar wil doen. Een verhaal dat mij aanstaat vinden. Niet zelf schrijven. En zoeken wat mij in de kunst aanstaat. welke illustrators zijn een voorbeeld?

Schilderen

Ik was vandaag naar het park gegaan.

Ik moest er even uit. Het is heerlijk daar :D

Af en toe kwam de zon piepen en was er een weerspiegeling op het water.

Ik had de muziek in mijn oren en genoot gewoon.

Toen ik terug op kot was kon ik nog niet terug beginnen aan mijn paper.

En ik heb voor het eerst in lange tijd weer een schilderij gemaakt.

Gewoon schilderen, de verf voelen, zoeken naar wat mooi is, uitproberen maar vooral voelen.

En vooral helemaal je eigen zin doen en niet denken aan wat je moet doen zoals het bij illustratie de laatste tijd is.

Het is redelijk roos geworden.

Maar ik was nog niet uitgeraasd. Want daarom schilder ik, om mezelf helemaal te kunnen laten gaan. Ik moest meer. En daarmee maakte ik een tweede schilderij. Het blauwe

Het was heerlijk om weer te schilderen. Geen idee waarom ik er ooit mee gestopt was.