Gisteren heb ik de reeks van tekeningen voor gelegd aan de leraar. Hij was er wel tevreden mee. Alleen zou ik de figuren wat kleur moeten geven zodat ze terug naar voor komen in de tekening. Alles goed dus. Maar opeens stelde hij me de vraag wat ik volgend jaar ging doen. Altijd leuk als de leraar ervan uitgaat dat ik volgend jaar een master ben. Ik liet hem weten dat ik het wel zag zitten om het voorlezen en lezen wel wou onderzoeken. Misschien is dit meer een grafische oplossing, hoe je de typografie enzo aanpakt. Er volgde een heel gesprek over het leren lezen en voorlezen. En op die manier kwamen we op mijn tekeningen. Hij stelde voor om volgend jaar met meer detail te gaan werken. Dit jaar had ik mij vooral gefocust op de figuratie en daarop gewerkt.
"Ik heb meer het idee dat ik hier niet op mijn plaats ben."
Het gesprek had plots een zeer serieuze wending gekregen.
En wat hij me daarna vertelde gaf me toch wel weer een vertrouwen en boost.
Het kwam er uiteindelijk op neer dat ik gewoon nog te ver van mijn tekeningen af stond. Dat ik misschien de schrik had om dichter te gaan. Want je kan alleen maar je eigen echte tekeningen maken, zo tekeningen die iets van jezelf in zich hebben, als je jezelf kent.
Misschien was ik gewoon bang om mezelf te kennen.
Ik had er nog nooit zo over nagedacht, maar het klopte als een bus. Ik lig meer met mezelf in de knoop dan dat ik eigenlijk zou willen. Ik ben compleet verloren als ik denk over toekomst of zelfs heden.
Wat wil ik?
Wat wil ik echt?
Wie wil ik zijn?
Mijn taak voor in de vakantie.
Bedenken wat ik in mijn master jaar wil doen. Een verhaal dat mij aanstaat vinden. Niet zelf schrijven. En zoeken wat mij in de kunst aanstaat. welke illustrators zijn een voorbeeld?
No comments:
Post a Comment