Op school gaan ze elk jaar rond deze periode op een reis of op schooluitstappen. Omdat ik niet meega met de derdejaarsreis naar Berlijn of met de eindejaarsreis naar een spaans sprekend land moest ik meegaan met de eerste of tweedejaars. De keuze werd aan mij overgelaten. ik koos voor de eerstejaars want zei zouden naar Gent gaan naar een fototentoonstelling van Lieve Blancquaert. Een fotografe die ik toch al een 5tal jaren bij mijn favoriete kan rekenen.
De tentoonstelling valt onder Lannoo Events en is ter ere van Lieve haar 25 jarig bestaande carrière als fotografe. Zoals ik het ergens zou mooi gelezen heb, haar oude foto's worden direct langs haar nieuwe foto's gehangen. Zo krijg je een mix van beelden en niet meteen een overzicht. Wat natuurlijk opvalt is dat de kwaliteit van alle foto's één voor één sterk zijn en soms zelfs wat sterker.
Ik heb Lieve altijd een enorm sterke fotograaf gevonden omdat ze geen tralala nodig heeft. Het gaat puur om de foto en de menselijkheid die ze ermee toont. Het zijn foto's van een vrouw, zo zacht en zo teder.
De tentoonstelling doet door de grote van de foto's en de belichting, heel de sfeer er rond, die impact nog versterken. Ze lijken te leven, ze fluisteren bijna het verhaal dat Lieve wou dat ze vertelden.
Alles is te doen in de bank van de Arbeid in het hartje van Gent. Een schitterend leegstaand gebouw speciaal voor tentoonstelling. Maar waar je de geschiedenis nog in voelt. Het gebouw beïnvloedt de tentoonstelling ook mooi. Ze spelen op elkaar in. Foto's hangen aan muren waar nog afbladerend behang op zit. Afgewerkte muren in de ruimte waar de foto's van de Afrikaanse kraamklinieken ophangen. Een leeg kamertje met een lege kast is het kamertje die de foto's krijgt van het leegstaand klooster. Een luxekamertje voor de dagdaaglijkse polariods. Je moet het gewoon zelf meemaken en zelf op letten op te zien hoe het gebouw de tentoonstelling omarmt.
Maar het is niet dat de verschillende soorten kamers botsen. Je wordt juist van de ene wereld in de andere getrokken. En dat had ik vooral bij het volgende kamertje waar de kleuren foto's je naar binnen trokken. Maar als je de andere kant van het kamertje zag waren het alleen maar zwart wit foto's.
Een schitterend contrast. Heel speels uitgespeeld.
Het is zoals al eerder gezegd. Deze tentoonstelling maakt de al geweldige foto's van Lieve nog spectaculairder. Je gaat helemaal op in haar werk. Ziet details die je minder snel in een boek had gezien.
Als je interesse hebt voor deze tentoonstelling,
ze loopt nog tot 6 mei 2011.
En dit is Lieve in een zelfportret.
Ik vraag me wel af waarom het zo een triest beeld is.
Want haar foto's geven juist zoveel kracht.
Wat wil ze zeggen met dit zelfportret?
No comments:
Post a Comment