Ik haat het als mensen dat zeggen. Ze weten er niets vanaf. Ze zeggen het alsof het als niets gaat. Terwijl ik er keihard voor werk met enorm veel twijfels. Het is misschien juist het probleem dat dat niet erkend wordt.
Waarom mag ik niet twijfelen? Omdat JIJ vindt dat mijn ontwerpen goed zijn? Omdat jij me altijd hebt gekend als iemand die goed kan ontwerpen of tekenen? Dus jouw logische nadenken zegt dat ik moeiteloos zal slagen. Dat snap ik wel. Ik kan die redenering compleet volgen. Maar je bent niet van deze onzekere creatieve zielsdiepe wereld. Want dat is wat je doet, steeds weer leg je het binnenste van jezelf op tafel om te laten beoordelen.
Ik panikeer. Ik twijfel. Er is geen zekerheid in een wereld van subjectiviteit.
En een persoon kan daaraan kapot gaan. De twijfel spreid zich uit als een kanker. Snel wordt niet alleen maar je creatieve wezen in vraag gesteld. Door jezelf of andere. Je persoon is aan de beurt. Je intelligentie. Je ambitie. Je technische kunnen. Je persoonlijkheid. Je uiterlijk.
Ik weet dat ik mijn kunnen vaak te laag inschat. Theoretisch weet ik dat. Maar ik kan het praktisch niet veranderen. Als ze reden na reden opsommen waarom ik wel enorm trots mag zijn dat ik die drawing day wedstrijd heb gewonnen zie ik dat maar al te goed in. Maar op de vraag als ik dat op mijn CV ga zetten zeg ik nog steeds nee. Gewoon omdat het zo geweldig niet is, omdat het maar een kleine wedstrijd was en ik nog steeds niet snap waarom ik gewonnen heb.
Zelfs als Stefan Sagmeister himself tegen me zou komen zeggen dat ik geweldig ben in grafisch ontwerp zou ik het niet geloven. Dan zou ik beginnen denken dat hij dat zegt omdat hij me wil paaien. Dat hij door iemand is aangespoord om dat te zeggen om me wat zelfzekerder te maken.
Wat kan ik eraan doen?
Het is een teken van faalangst. Een succes toeschrijven aan toeval of puur geluk. En dat is wat ik altijd doe. Als me iets goed afgaat is het toevallig. De eerste momenten ben ik dolgelukkig. Maar dan komt de twijfel weer op met al zijn vragen. Waarom? Nee, dat zal wel toeval zijn.
Je hebt zo kritisch leren kijken dat je je eigen fouten niet meer vergeeft.
Als ik zal slagen, dan zal ik zeggen, heb ik geluk gehad. Maar eigenlijk wil ik in volle overgave in janken uitbarsten en enorm blij zijn dat ik dat gedaan heb gekregen. Ik wil dat mensen even blij zouden zijn als mij en niet doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik een diploma in handen heb.
Een creatieve studie breekt je helemaal af, zodat je jezelf terug moet opbouwen en precies weet hoe je in elkaar zit. Zodat je er sterker uitkomt.
No comments:
Post a Comment